Daar zit ik weer; weer achter mijn PC.. weer met de moed in mijn schoenen gezonken. Tsja, natuurlijk een bekend verhaal; de bekende dip, dus wat ik ook zal schrijven het zal niets nieuws zijn. Maar toch, om het maar even een plaatsje te kunnen geven..

Vannochtend werd ik gebroken wakker, ik mistte haar zo. Stom als ik was ben ik wat oude foto's gaan bekijken en toen barstte de bom natuurlijk helemaal. Het doet zo'n pijn om te zien wat ik heb weggegooid.. alles op die foto's.. zo verschrikkelijk mooi.. zo verschrikkelijk bijzonder. Met die afstand van nu hoop ik dat ze ook wat nuchterder over ons gaat denken en ook die herinneringen opzoekt. Ik mis haar zo, ik verlang zo naar haar.. ik heb inmiddels hemel en aarde bewogen, maar nog staat ze niet voor mijn deur. Ik wou dat ik in de toekomst kon kijken, dan wist ik het zeker... wellus of nietus.. Het doet pijn om zoveel moeite en liefde in iets te steken en je hartediefje zelfs daarmee niet te kunnen overtuigen.

Lieve mensen.. voor wie het zich afvraagt..

Ze heeft toch gereageerd op mijn brief, en ik heb me zo vergist; het deed haar meer dan ik dacht. Via de telefoon liet ze al huilende en snikkende weten dat ze me begrijpt, dat ze de brief begrijpt en dat ze de afstand begrijpt. Ze zegt dat ze me mist, maar zo met zichzelf in de knoop zit. Zij weet nog niet wat ze met ons en mij aanmoet/durft. Ze zegt dat ik haar erger heb gekwest/geschaadt dan ik mij kan voorstellen. Zij is een stuk van zichzelf verloren, haar huisje kwijt, haar leventje kwijt, haar toekomst met mij kwijt.. en iemand kwijt waarvan ze met hart en ziel hield en die ze vertrouwde! Nu heeft er moeite mee mensen te vertrouwen en het leven weer op te pakken. Ze houdt nog zielsveel van me en aan de ene kant zou ze wel weer iets met mij willen.. alleen durft ze dat nog niet. Men... daar zat ze dan.. een beetje stuk te gaan in de trein tussen mensen die zich afvroegen wat er aan de hand was. God, onze tranen vloeiden bijna door de hoorn van de telefoon heen.. Konden we elkaar maar even vasthouden.. het feit dat we zoveel verdriet om elkaar hebben geeft toch aan dat we toch nog erg veel voor elkaar voelen. We hebben afgesproken dat we tot 1 oktober geen contact hebben.. in die tijd gaat zij kijken wat haar gevoelens voor mij zijn.. hoe het is zonder het makkelijke contact en het vertrouwde met mij, ons nou precies zijn.. of die stand houden tijdens het geen-contact. In die tijd kan ik ook rust vinden en nadenken. Op 1 oktober bellen we elkaar en praten we verder. Door haar reageren en haar - eindelijke eerlijheid in haar gevoelens ? - heb ik toch onbewust een beetje hoop gekregen. En ik ben me maar weer eens gaan beseffen; god, wat houd ik toch veel van dit meisje. En natuurlijk stel ik mijzelf dan ook weer zoveel vragen waar ik geen antwoord op kan geven.

"You're Beautiful"

My life is brilliant.
My love is pure.
I saw an angel.
Of that I'm sure.
She smiled at me on the subway.
She was with another man.
But I won't lose no sleep on that,
'Cause I've got a plan.

You're beautiful. You're beautiful.
You're beautiful, it's true.
I saw your face in a crowded place,
And I don't know what to do,
'Cause I'll never be with you.

Yeah, she caught my eye,
As we walked on by.
She could see from my face that I was,
Fucking high,
And I don't think that I'll see her again,
But we shared a moment that will last till the end.

You're beautiful. You're beautiful.

Vandaag neem ik even afscheid..

****

Lieve B.,

tsja.. weer een mail.. weer een gesprek.. denk je zo nu en dan vast. Ik kan het me voorstellen, maar zolang er nog geen dingen duidelijk zijn, blijf ik de dialoog opzoeken. Echt B., ik WEIGER je zo makkelijk te laten gaan! Je had het over een legertje dat je kant op zou komen om je te overtuigen en moeite te doen; je wilde een leger en dat heb je ook gekregen.. je kan niet ontkennen dat ik geen moeite heb gedaan.. met woorden en daden heb ik je proberen te overtuigen van een nieuwe kans. Maar woorden of daden lijken je niets te doen.. als we praten zeg je dingen, waar ik hoop uit put.. maar vervolgens? Vervolgens blijven de daden uit. Kijk; als je me gewoon niet meer wilt als vriendje.. als toekomst.. als iemand voor wie het duidelijk is dat hij zijn hart voor je overheeft.. ZEG DAT DAN GEWOON! Daarmee maak je het jezelf makkelijker en mij zeker. B.; denk gvd eens terug aan de drie jaar die we hebben beleefd en laat de ellende van het einde eens weg.. ik kan dan met zekerheid zeggen dat k reuze blij was met jou als mijn vrouwtje.. en zoals ik je heb leren kennen kan ik je wel zeggen dat je NIEMAND zal vinden met wie je zo op een lijn zat en je je zo op je gemak voelde.. zo je maatje was als IK dat was. Ik weet dat zeker.. maar ja; jij denkt daar klaarblijkelijk anders over. We zijn nu maanden verder, en maanden ben ik aan het vechten, smeken, bidden, schreeuwen op Lowlands om je terug te krijgen. Tsja.. uit de signalen die ik wel of eigenlijk NIET van je krijg merk ik gewoon dat het een eenrichtingsverkeer is. Als er dingen duidelijk zouden zijn, zou het of een stuk leuker zijn of je zou je mijn GEZEUR besparen. Ik houd zielsveel van je; maar blijkbaar is dat allemaal niet genoeg voor je. Wat er ook is gebeurd; ik heb ONS nooit opgegeven, wel heftig geschaadt.. maar er nu nog HEFTIGER voor willen gaan... nooit zal ik je meer belazeren; mijn les heb ik geleerd... mocht het niet met jou zijn, maar met misschien een ander meisje waarmee ik wel een kans krijg.. dan koester ik zoveel dingen zoveel meer. Maar goed; het verhaal ken je en wat ik ook zeg, ik denk dat het je toch niets meer doet. Je reageert nooit op mijn mail, op meer-gevoelige openhartige smsjes ook niet.. en zoveel meer.. ik ben er moe van. Ik ken echt niemand waarvoor ik ooit zoveel moeite voor zou doen of heb gedaan waarbij ik zo weinig respons heb gekregen. Een sukkel gaat vrolijk door, maar een nuchtere IK denk: geen respons, andere signalen.. S. SNAP HET NOU: B. WIL JE NIET MEER TERUG! B. WIL JE PUUR ALS EEN GOEDE VRIEND. ALS JE MIJ HAD GEWILD HAD JE ME ALLANG DIE KANS GEGEVEN.. WE HEBBEN IMMERS AL ZOVEEL TIJD VERSPILD. EN DAT IS DAN OOK DE REDEN VAN DEZE MAIL.. TIJD..

Men,

lekker een weekendje naar Lowlands dacht ik, even lekker los en alles vergeten voor een moment, dacht ik.. ongedwongen lol maken zonder te denken, dacht ik..

Blijk ik toch verder van huis te zijn dan ik dacht; het heeft me juist verdrietiger gemaakt.. voor het eerst daagjes zonder haar weg op een plek waar we het beiden altijd zo leuk hadden.. dit keer zonder haar, dus. Het heeft me met mijn neus op de feiten gedrukt; ik mis haar, voel me leeg zonder haar.. ik kan haar maar niet uit mijn gevoel krijgen, en wat doe ik dan? Dan zoek ik vandaag weer het contact met haar op en kom ik nog sipper thuis.. Ik begin mijzelf te verliezen.. zit soms tegen het depressieve aan en mis het fut om te genieten van het leven.. Als ik haar zie merk ik dat ze mij inmiddels ziet als een meer dan goede vriend, en ik? Ik blijf de gevoelige verkikkerde verliefde sukkel.. en dan zegt een vriend nog dat ik tegenwoordig nog maar een schim ben van de zelfstandige grappige en zelfverzekerde persoon die ik ooit was. Liet het mij maar los, was ik maar weer sterk.

Hoi mensjes,

daar is ie dan weer; de dip! Een paar dagen ging het wel lekker, maar vandaag verre van dat. Jullie kennen het vast wel, van die dagen dat je je ogen sluit en dat er herinneringen door je hoofd spoken van 'toen alles nog goed was'. Mijn god, en dan te denken dat ik het allemaal wat maanden geleden heb veroorzaakt. Het lijkt alsof we eeuwen verder zijn, maar de realiteit telt 'slechts' zeven maanden. Vandaag kwam ik mailtjes van haar tegen van december / januari.. februari.. toen had ik nog de kans haar handje te pakken en ervoor te gaan. Waarom ik die stap toen niet heb gezet? Ik heb echt werkelijk geen idee; omdat ik toen teveel met mijzelf in de knoop zat? Omdat die ander nog teveel in mijn gestel zat? Maar nu? Nu zou ik er geen seconde meer over twijfelen om haar terug te nemen. Die boodschap ben ik nu al zo'n drie maanden aan het uitdragen, ik ben er werkelijk voor aan het knokken. Wat maanden geleden zei ze; mocht je me ooit weer terug willen, dan zul je toch echt met een legertje moeten komen. Nou, als ik de afgelopen tijd bekijkt is dat leger er zeker geweest. Het is volgens mij een heel continent dat ik heb laten oprukken om haar terug te winnen, haar het vertrouwen te geven, haar te laten merken dat ZIJ mijn nummer een is...

Net wakker, ik voel me geradbraakt. Zal ik opstaan, of niet? En dan toch maar uit bed, terwijl je je nog zoooo moe voelt.

Gisteren belde ze weer; wat ik s avonds ging doen en wanneer ik volgende week kon.. het klonk een beetje als een afspraak uit schuldgevoel, aangezien ze afgelopen donderdag mij dus had afgezegd. Eigenlijk zouden we gisteren ook afspreken; ze zat er een beetje naar te vissen wat ze daar nou mee moest.. mijn vrienden waren erbij enzo.. ja.. nee.. onduidelijk. Er was een concert op het strand van Intwine - een band die was al vaak samen hebben gezien, en ik dus wist dat ze dat erg leuk zou vinden. Ze wilde wel graag, maaaaar blah blah blah. Uiteindelijk kwam ze niet. Ik weet niet zo goed wat ik met haar telefoongesprekken aan moet; ze maakt ze zo moeilijk, zo onduidelijk.. eigenlijk heb ik er niets aan. Als ik eerlijk ben denk ik dat ze erg met zichzelf en met allerlei situaties in de knoop zit. Mijn vrienden waren haar vrienden, en nu gebeurt het dat ze zo nu en dan niet meer wordt uitgenodigd en dat ze situaties creeert waarin ze het zichzelf moeilijk maakt (met vage verhalen) en mensen haar er dus op veroordelen.