Reactie op mijn brief..

Ze heeft toch gereageerd op mijn brief, en ik heb me zo vergist; het deed haar meer dan ik dacht. Via de telefoon liet ze al huilende en snikkende weten dat ze me begrijpt, dat ze de brief begrijpt en dat ze de afstand begrijpt. Ze zegt dat ze me mist, maar zo met zichzelf in de knoop zit. Zij weet nog niet wat ze met ons en mij aanmoet/durft. Ze zegt dat ik haar erger heb gekwest/geschaadt dan ik mij kan voorstellen. Zij is een stuk van zichzelf verloren, haar huisje kwijt, haar leventje kwijt, haar toekomst met mij kwijt.. en iemand kwijt waarvan ze met hart en ziel hield en die ze vertrouwde! Nu heeft er moeite mee mensen te vertrouwen en het leven weer op te pakken. Ze houdt nog zielsveel van me en aan de ene kant zou ze wel weer iets met mij willen.. alleen durft ze dat nog niet. Men... daar zat ze dan.. een beetje stuk te gaan in de trein tussen mensen die zich afvroegen wat er aan de hand was. God, onze tranen vloeiden bijna door de hoorn van de telefoon heen.. Konden we elkaar maar even vasthouden.. het feit dat we zoveel verdriet om elkaar hebben geeft toch aan dat we toch nog erg veel voor elkaar voelen. We hebben afgesproken dat we tot 1 oktober geen contact hebben.. in die tijd gaat zij kijken wat haar gevoelens voor mij zijn.. hoe het is zonder het makkelijke contact en het vertrouwde met mij, ons nou precies zijn.. of die stand houden tijdens het geen-contact. In die tijd kan ik ook rust vinden en nadenken. Op 1 oktober bellen we elkaar en praten we verder. Door haar reageren en haar - eindelijke eerlijheid in haar gevoelens ? - heb ik toch onbewust een beetje hoop gekregen. En ik ben me maar weer eens gaan beseffen; god, wat houd ik toch veel van dit meisje. En natuurlijk stel ik mijzelf dan ook weer zoveel vragen waar ik geen antwoord op kan geven.

Ik ben in ieder geval blij dat ze me heeft gebeld.. hoe breekbaar en emotioneel het gesprek ook was. Is het gek als ik zeg dat we door de brief en haar telefoontje een stapje naar elkaar toe zijn gekomen? Of is dat iets tijdelijks door mijn brief? Tijd zal het leren. Voor mij is het dat ik de kracht moet vinden om de komende weken aan mijzelf te werken en minder afhankelijk te zijn. Wordt ik op 1 oktober verrast? Dan is dat geweldig.. gebeurt dat niet? Dan heb ik daar in ieder geval de komende weken alvast aan kunnen wennen.

Ik kan wel zeggen dat ik haar een van de meest bijzondere mensen vindt die ik ken of ooit zal kennen... ik ben benieuwd.

Liefs.

Virenque's blog
login of registreer om te reageren

Don, 25/08/2005 - 20:59 — Selas78

Ik hoop het voor je

Ik hoop het voor je virenque. Ik hoop het echt. Maar ga er niet naar toe leven. Probeer nu echt aan jezelf te werken. Dan wanneer het moment daar is, dan zie je wel wat ervan gaat komen. Maar ooh man ik hoop het echt voor je. Zou toch wel mooi zijn. En dan wel eerlijk tegen haar blijven aub. Ik wil je, als het goed komt, niet weer hier zien terug komen dan. Dat snap je wel hopelijk hehehehe

Don, 25/08/2005 - 22:50 — geraldine

Lieve Virenque, Dat is mooi,

Lieve Virenque,

Dat is mooi, dat is duidelijkheid. En dat wilde je. Dat heb je toch maar met je brief bereikt.
Wat het ook verder wordt, ik denk dat dit goed geweest is.
Dit moest even gezegd worden tussen jullie...

Sterkte en liefs,
Geraldine.

Vrij, 26/08/2005 - 09:39 — Virenque

Voor het eers in vier jaar..

Word net wakker en besef me net dat ik haar voor het eerst in vier jaar voor zo'n lange tijd niet gaat zien. Ik mis haar verdorie nu al bij die gedachten. Voel me erg verdrietig weer; ik ben zo bang dat ze me zal vergeten en dat de afstandsweken haar bij me weg zal laten drijven.. en dat wil ik niet. Ookal is het dan niet anders.. toch..
1 oktober, het is zo verdomde ver weg... zes weken.. ZES WEKEN! Ik zit erover na te denken de periode in te korten naar vier weken; of is dat dan te zwak? Of moet ik gewoon de periode aanzien en als het moment daar is dat ik denk; status nu? Dan pas actie ondernemen? Het nu even laten rusten? Zes weken.... het voelt als een jaar.. Raar dat ik nu banger ben dan ooit haar kwijt te raken. Toen we elkaar nog zagen had ik haar nog enigszins in mijn vizier ookal leverde het weinig op.

Ik voel me zo rusteloos.

Vrij, 26/08/2005 - 09:42 — Lauren

NIET DOEN! Niks meer van je

NIET DOEN! Niks meer van je laten horen hoor! Zes weken, kom er niet bij haar op terug! Hou vol, je bent sterk! succes!

Vrij, 26/08/2005 - 10:02 — geraldine

Lieve Virenque, Als je haar

Lieve Virenque,

Als je haar nog ziet, denk je nog wat van controle te hebben, vandaar dat je dat moeilijk los kunt laten. Maar dat is schijn: je weet zelf best wel dat je niet echt de controle meer had, je wist ook niet wat ze deed toen je haar nog wel zag..
Probeer jezelf steeds voor te houden dat dit veel sterker werkt: zij weet ook niet meer wat jij doet, waar jij bent.

De eerste dagen zijn het moeilijkst. Invullen met leuke dingen, tijdverdrijf, alles wat maar helpt. En daarna zul je zien dat de dagen meer en meer vanzelf voorbij gaan, zonder dat je ze dwangmatig aan het doorkomen- bent- zonder- haar.

Even doorzetten... Ook geen 4 weken van maken. Mijn ervaring is dat tijd altijd voorbijgaat, hoe dan ook..

Liefs, sterkte, (je weet het, je kan me berichten ..)
Geraldine.

Vrij, 26/08/2005 - 10:20 — Virenque

Mpppfff.... ik weet

Mpppfff.... ik weet natuurlijk wel dondersgoed dat jullie gelijk hebben Zucht.. het komt wel goed en ik weet ook dat het zo beter is. Maar goed; mijn hart onder mijn riem zit weer even goed. Lief..

Vrij, 26/08/2005 - 12:30 — Selas78

Ook een opbeurend gedichtje voor jou Virenque...

Ook voor jou heb ik een gedichtje kunnen vinden wat ik wel bij jou vindt passen. (tjonge jonge... ik ook met die gedichten hahaha). Hopelijk heb je er een beetje aan:

"Afscheid nemen bestaat niet,
dat schreef Borsato ooit in een lied.
Maar wat als afscheid nemen nu toch gebeurt,
en je leven wordt plots ontkleurd?
Zet je leven voort en trek het je niet zo hard aan.
Want er zijn genoeg mensen die je steunen
en op hun schouders kun je altijd leunen."

En wat betreft de tijd die jullie af hebben gesproken ook hiervoor een gedichtje:

"Tijd is kostbaar tijd is geld
Alles kost tijd
Iets wat groeit vraagt tijd
Zo is het ook in de liefde
Neem hiervoor de tijd
en dan zal de liefde bloeien"

En om die tijd door te komen ook een gedichtje voor je (hehehe ik blijf maar doorgaan):

"Lieve Virenque ga weer naar buiten,
hoor de vogels weer voor je fluiten.
Zie het gras weer voor je groeien,
kijk hoe de bloemen weer gaan bloeien.
Zie de bladeren aan de bomen aan de bomen krinkelen,
doe iets leuks en ga eens winkelen.
Praat met mensen, kijk om je heen,
lach en wees blij, je bent niet alleen.
Ga eens fietsen, het zal je bevallen,
het leven gaat door met opstaan en vallen.
Geniet van de zon die straalt voor jou,
die geeft je warmte, verjaagt de kou.
Zoek 's avonds de maan en kijk naar haar lach,
en drrom dan van deze dag.
Ga hier elke dag maar weer voor,
dan kom je zo die 6 weken wel door."

Veel sterkte in deze tijd!

Vrij, 26/08/2005 - 15:44 — pluk

Haha, Selas

Er is een ware dichter in je opgestaan. Is LDVD toch nog ergens goed voor. Ik moest echt lachen om je laatste gedicht. Krinkelen... Winkelen, haha. U made my day. Liefs Pluk

Vrij, 26/08/2005 - 19:45 — Selas78

Nou pluk zo'n dichter ben ik

Nou pluk zo'n dichter ben ik niet hoor. Ik vind het wel leuk. Internet helpt echter een heleboel hehehehe. Maar wil me er wel in verdiepen denk ik. Een heleboel zinnen die ik vind en dan zinnen die ik er zelf bij verzin. Kom ik toch ergens uit. Nu nog een goed gedichtje echt helemaal uit mezelf maken. Zodra ik dat heb zal ik hem posten hahahaha. Tot dan heb ik vrede met het internet afstruimen. Voor mezelf en ook voor anderen hier. Een gedicht zegt best veel vind ik. Het legt veel gevoel neer. You're welcome pluk

Wie is online

Online gebruikers

Enquête

Virenque's Buddies