Hoi mensjes,

daar is ie dan weer; de dip! Een paar dagen ging het wel lekker, maar vandaag verre van dat. Jullie kennen het vast wel, van die dagen dat je je ogen sluit en dat er herinneringen door je hoofd spoken van 'toen alles nog goed was'. Mijn god, en dan te denken dat ik het allemaal wat maanden geleden heb veroorzaakt. Het lijkt alsof we eeuwen verder zijn, maar de realiteit telt 'slechts' zeven maanden. Vandaag kwam ik mailtjes van haar tegen van december / januari.. februari.. toen had ik nog de kans haar handje te pakken en ervoor te gaan. Waarom ik die stap toen niet heb gezet? Ik heb echt werkelijk geen idee; omdat ik toen teveel met mijzelf in de knoop zat? Omdat die ander nog teveel in mijn gestel zat? Maar nu? Nu zou ik er geen seconde meer over twijfelen om haar terug te nemen. Die boodschap ben ik nu al zo'n drie maanden aan het uitdragen, ik ben er werkelijk voor aan het knokken. Wat maanden geleden zei ze; mocht je me ooit weer terug willen, dan zul je toch echt met een legertje moeten komen. Nou, als ik de afgelopen tijd bekijkt is dat leger er zeker geweest. Het is volgens mij een heel continent dat ik heb laten oprukken om haar terug te winnen, haar het vertrouwen te geven, haar te laten merken dat ZIJ mijn nummer een is...

Maar er is teveel gebeurd; we hebben elkaar teveel gekwetst.. de lieve mensen die we samen waren zijn teveel geschaadt. En wat ik ook onderneem, wat ik ook tegen haar zeg, waarmee ik haar ook verras... het heeft nu geen resultaat. Het is als een plas in de zon die langzaam opdroogt.. zo zie ik onze liefde van toen. Soms denk ik nog dat we dromen, we hadden het zo leuk.. waarom? Waarom ben ik zo stom geweest. Ik beleef de ellende van nu en de afgelopen tijd als een vonnis dat over mij is uitgesproken; ik accepteer het, en probeer het te verwerken. Als ik mijn 'straf' heb uitgezeten, dan zal er zeker wel weer een moment komen dat ik de wereld weer met geheven hoofd aan zal kunnen.. maar nu? Nu ben ik slechts een schim van wie ik was.. en ik was iemand; iemand die de sfeer kon maken binnen een groep, iemand die op elk moment wel een lach bij iemand los kon krijgen.. maar nu.. tsja.. nu ontbreekt mij elke levens- en genotslust.. genieten lijkt een woord dat ik zo nu en dan even op moet zoeken in het woordenboek.

Zucht; ik heb meerdere relaties gehad, maar naar mijn gevoel nog nooit zoveel van iemand gehouden als B. Zij maakte mij compleet, dat besef ik nu. Ik mis haar niet omdat ik bang ben om alleen te zijn.. want alleen zijn dat hoef ik niet.. ik mis haar omdat zij een stukje van mij was. Afgelopen woensdag hebben we nog een hele dag samen doorgebracht, samen gehuild.. en dan hoop ik dat als ze de volgende dag wakker wordt er een knop bij haar is omgedraaid en ze weer naar me toe komt. Maar er komt teveel uit een kant, mijn rationele ik ziet dat zij mij ziet als iemand waarom ze veel geeft, maar niet meer dan een hele goede vriend. Dat doen zo'n pijn.. het doet zo'n pijn om te zien dat andere jongens haar aandacht willen.. zo'n pijn.

Ik probeer mijzelf groot te houden, maar ben echt kapot. De komende twee weken heb ik voor het eerst dit jaar vrij. Ik ben blijven werken om te vergeten, maar ben echt uitgeblust. De komende twee weken.. voor het eerst alleen vrij, zonder haar. God, ik mis haar zo.. Ik zou de hele wereld ervoor opgeven om haar weer terug te krijgen, maar zelfs dat is niet genoeg.. en dat zegt wel iets.

Het is puur een kwestie van het een plekje geven en het accepteren en kijken hoe ik ermee omga. Ik moet het voor mijzelf afsluiten, dat heeft zij ook gedaan. Alleen als ik mijzelf zover krijg, pas dan is er weer wederzijds ongeforceerd plezier in het samenzijn.. nu is die verhouding zoek. Vanavond zie ik haar waarschijnlijk weer tijdens een verjaardag: zo raar.. samen zoals ooit, maar toch apart. Ik zie er tegenop, maar kijk er ook naar uit haar te zien.. lekker zelfkwelling is dat, he?

Ik voel me zo verdietig, maar als ik naar de afgelopen weken kijk voel ik ook dat ik iets van mijzelf terug aan het winnen ben, de dipjes zijn minder vaak.. gelukkig.. niet dat het gemis er minder om is.

Soms denk je dat er geen eind aan die tunnel van verdriet en gemis komt.. maar da's natuurlijk onzin.. geduld moet ik gewoon hebben.

Mensen; als er iemand is die over een tijdmachine beschikt, laat het mij dan alsjeblieft ASAP weten.. ik hoef niet zover terug.. een paar maanden maar.. een paar maanden om de liefde van mijn leven weer te vangen om nooit meer te laten gaan.

Lieve B., ik houd zoveel van je. Het spijt me zo dat ik ons heb laten gaan. Het spijt me zo dat ik geen respect heb gehad voor jou en onze drie jaar naar een toekomst. Lieve B., als je nu mijn hand zou pakken zou ik je kronen tot de mijne en ons nooit meer laten gaan. Lieve B., ik vind je geweldig.. lief.. bijzonder.. mooi.. een meisje waar ik s nachts graag mijn ogen voor sluit en over droom. Lieve B., de sleutel van mijn hart heb je nog, ik hoop dat je hem nooit op slot zal doen. Lieve B., neem me terug.. ik verlang zo naar mijn prinsesje.. Lieve B., het was mooi.. ik dank je dat ik die mooie tijd met iemand als jij heb mogen beleven..

Vallen en opstaan.. ik ben gevallen, nu moet ik leren weer op te staan. En het zuigt!