Mijn god.. ik voel me zo verdrietig.. en leeg.. ik ben al wat weken zo mijn best aan het doen om de ogen van mijn ex te openen; we hebben nog veel contact en afgelopen woensdag hebben we nog samen geslapen. Ik weet het soms niet meer en ik voel me zo leeg.. energieloos.. ik mis haar zo, maar helaas speelt er bij haar een heel ander gevoel dan bij mij. Van de week was ik even blij; ze vertelde me dat ze het uit had gemaakt met die ander. Ik zag even meer hoop.. maar wat ik ook probeer en wat ik ook zeg, wat ik haar ook mail.. het lijkt niets meer uit te maken. Onze relationele liefde lijkt een opgedroogde put te zijn geworden die momenteel alleen nog wordt gevuld door mijn tranen. Zij houdt van me, als vriend en dat zou ik moeten koesteren. Maar nu lukt dat gewoon niet. Ik heb zo'n spijt van mijzelf en wat ik die maanden geleden heb gedaan.. dat ik onze relatie van drie jaar zomaar over het hoofd heb kunnen zien. Als ik nu naar d'r kijk klopt mijn hartje snellen en vind ik haar zo geweldig.. we bellen elke dag en bij elk telefoontje ben ik even van mijn stuk. Maar blijkbaar ziet zij het als gezellig.. god, ik hoop zo dat ze mij weer wil als de hare.. maar ik voel me zo leeg.. ik kan het niet meer... al het kruit dat ik had om haar weer terug te winnen heb ik verschoten. Ik voel me zo kut, zo eenzaam, zo verdrietig.. zo stom.. ik ben stuk.. ik wou dat er iemand was die mij kon repareren, even wakker kon schudden, ik wil weer eens een glimlach op mijn gezicht.. genieten.. dat lukt de laatste tijd maar nauwelijks. En nu is het ook nog eens weekend en mis ik haar nog meer.. omdat wij de weekenden altijd voor onszelf hadden.. nu heb ik ze voor mij alleen. Waar is die hand die mij uit deze ellende trekt, die hand die mijn verdriet en leegte wegvaagt. Zucht.. ik wil dit niet meer.. Echt mensen; mocht ik haar terugkrijgen.. ooit.. dan laat ik het de wereld weten en laat ik haar nooit meer gaan...

Ik kan wel janken.. en dat ga ik ook ff flink doen.