Zo, en dan zit er weer een weekend bijna op.. god zij dank. Niet dat ik me heb zitten vervelen - ben gisteren met een paar goede vrienden wezen stappen in Amsterdam en beleef nu een meer dan fijne kater - maar zoals ik in een eerdere blog al schreef, ik vind het weekend zo confronterend.

Ach.. en wat het eigenlijk ook is; door de weeks bellen mijn ex en ik elkaar elke dag - waarom ? Ik kan het waarom niet plaatsen.. waarom bel je elkaar elke dag als het uit is? - en in het weekend is het pure radio-stilte. Ik kan dat nog steeds niet snappen.. zegt ze vrijdag tegen me; ik beloof je met mijn hand op het hart dat ik je zaterdag bel! Niet dus.. en je weet wat er dan gebeurt.. ik ga daarop zitten rekenen en als ik dan niets hoor ben ik weer gefrustreerd. Ookal zegt ze dat het uit is met die andere jongen, geloof ik er niets van. Waarom zoekt ze mij door de weeks wel op en in het weekend niet? Morgenavond zou ze langskomen om te komen eten en samen op de bank een film te komen kijken, ik kijk daar naar uit.. maar aaaaaaaaaaaah.. is dat niet gewoon mijzelf voor de gek houden?

Ik weet heus wel hoe het zit; ik doe alle moeite voor haar en andersom blijft dat uit.. ze belt me als het haar uitkomt.. om te praten over haar werkdag, haar sollicitatie, haar hoofdpijn, haar vermoeidheid.. maar echt diepgaand en oplossend zijn de gesprekken niet. Ze wil er niet over praten. Tegen een vriendin zegt ze dat ze me ooit nog wel terugwilt. Maar kom op; dit wil ik toch niet zo meer? Steeds maar dat afwachtende op haar gefocusde.. ik kan de hoop niet loslaten. Maar als ik bepaalde blogs van anderen lees besef ik zeker ook in mijn situatie dat ik echt aan mijzelf moet werken en haar los moet laten.

Voor een zoveelste keer heb ik tegen mijzelf gezegd; je gaat haar niet meer smsen, mailen, kaarten sturen, rozen kopen.. bewaar die dingen maar voor een meisje die de waarde ervan wel inziet, wel eerlijk is over haar gevoel en die je wel een positieve respons geeft. Ik ben moe van het steken van de energie in 'ons'; 'ons' is niet meer, zij wilt het zo niet meer.. ik zeg het haar morgen en probeer haar echt eens los te laten.. kom op! Laat het mij nou eens een keer lukken.. ok, die leegte die onstaat zal op den duur vast wel weer gevuld worden door iets anders.

Maar toch; het loslaten van iemand die zo'n deel van me is geworden doet zo verschrikkelijk veel pijn. Nog sla ik mijzelf voor mijn kop dat ik wat maanden terug haar handje niet heb gepakt toe zij hem aanbood.. maar ik kon het niet, ik zat te erg met mijzelf in de knoop. De laatste maanden ben ik wakker geworden en zeil ik alle zeeen om haar terug te winnen. Maar de energie sijpelt weg; word wakker en spaar jezelf, zeg ik.. laat het gaan, laat het vallen, laat het los. Er zijn twee liedjes van Van Dik Hout die me erg raken; Laat het los (dus) en De keuzes die je maakt.. voor die laatste, de spijker op mijn kop.

Mensen, ik hoop dat ik volgend weekend wat meer trots op mijzelf mag zijn en dat ik dan hopelijk die eerste stap op weg naar mijzelf en meer lachen in het leven vol heb weten te houden.