Ik vond dat het tijd was dat ik eens afscheid nam. Niet helemaal natuurlijk, maar in zekere zin van deze "gevoelens". Ik heb hem een brief geschreven (enfin, een blog aan hem gericht:

). Ik weet niet of het écht afgerond is nu. Maar hij heeft het gelezen, zegt dat hij het begrijpt, dat ik dat van gisteren nooit meer mag doen, en dat ik hem nooit helemaal kwijt ga zijn. Als vriend dan. Dat is ook alles wat ik wil nu.

Ik word echt bang van mezelf. Ik heb een hele dag gedacht: "Ik haat mezelf, ik ben vuil, ik ben niets waard, ik wil wenen, ik wil verdomme dood." En het maakt me zo bang dat ik zo denk, dat ik me zo voel. Dat ik zo wentel in zelfbeklag.

Ik dacht dat het met me ging. Eerlijk waar. Maar hier was ik gewoon nog niet klaar voor, ook al had ik een vermoeden. Hij heeft iemand anders. Oké, ze zijn misschien nog geen koppel, maar het "klikt". En ja, zo stort je dus weer in. Ik heb bij hem op kot gezeten voor een paar uur, heel de tijd aan het wenen. Ik kan er niet aan uit dat hij zo snel al terug verliefd kan worden. Het voelt alsof ik niets heb betekend. Ik wou dat ik boos kon worden op hem, razend. Maar ik ben enkel boos op mezelf. Ik haat hem niet, ook al wil ik dat wel, ik haat enkel mezelf.

(T, je hoeft dit echt niet te lezen, dit is meer voor mezelf bestemd, om dingen op een rijtje te zetten. Ik heb eigelijk liever dat je het niet leest, maar ga je ook niet weerhouden natuurlijk.)

Met momenten is het echt veel moeilijker dan verwacht, dat "gewoon beste vrienden" zijn. Soms lukt het, soms denk ik dat het lukt maar blijkt van zijn kant dat ik het niet helemaal juist doe, en soms besef ik zelf ook wel dat het niet lukt.

We zijn nu al even verder. Een week geleden besloten we om een "pauze" te nemen. Wat er op neer kwam dat we énkel vriendschappelijk met elkaar zouden omgaan en zien wat er komt. Zodat hij tijd heeft om na te denken over zijn twijfels. Omdat ik geen andere optie zag (hem dwingen om meteen "ja" of "neen" te zeggen was geen optie, daar zou hij niet op kunnen antwoorden), ging ik akkoord. Het was geen gemakkelijke week, ik vroeg me altijd af wat hij dacht, waarom hij dat dacht, waarom hij afstandelijk deed, of hij mij wel als beste vriendin wou (wat hij beloofd had).

Hij kwam gisteren de sleutel van zijn kot halen, want ik had die nog. Ik wou hem die gewoon geven en de voordeur terug sluiten maar hij wou twee minuutjes binnenkomen. Van zodra hij binnen was pakte hij me vast. Hij zei eerst iets van dat ik niet wéér moest beginnen wenen, en of ik al de hele dag geweend had (zo ongeveer ja). En toen fluisterde hij dat hij me graag zag. Ik vroeg wat ik daar nu onder moest verstaan. Dat hij het nu wel zeker wist, zei hij. Ik geloofde het eerst niet. Ik heb wel drie keer gevraagd of hij dat nu écht meende.

Zo'n klein jaar geleden ontmoette ik een jongen. Hij had toen pas een vier jaar lange relatie achter de rug, maar toonde toch interesse voor mij. Iets wat ik nooit (van niemand) zou hebben verwacht. Het was wel niet makkelijk, pas na veel getwijfel langs zijn kant zijn we een koppel geworden. Ik had er zeker geen spijt van dat ik had gewacht. Het was mijn eerste relatie, eerst verweet hij me dat ik het niet serieus genoeg nam, maar ik was heel dat relatie-gedoe gewoon nog niet gewoon.