Ik vond dat het tijd was dat ik eens afscheid nam. Niet helemaal natuurlijk, maar in zekere zin van deze "gevoelens". Ik heb hem een brief geschreven (enfin, een blog aan hem gericht:

). Ik weet niet of het écht afgerond is nu. Maar hij heeft het gelezen, zegt dat hij het begrijpt, dat ik dat van gisteren nooit meer mag doen, en dat ik hem nooit helemaal kwijt ga zijn. Als vriend dan. Dat is ook alles wat ik wil nu.
Ik hoop dat dit een stap vooruit is. Ik weet nog niet of dat effectief zo is, of ik nu vrede kan nemen met mezelf en de situatie. Maar nu voelt het wel alsof dat het juiste was om te doen. Dat ik afscheid moest nemen.