(T, je hoeft dit echt niet te lezen, dit is meer voor mezelf bestemd, om dingen op een rijtje te zetten. Ik heb eigelijk liever dat je het niet leest, maar ga je ook niet weerhouden natuurlijk.)

Met momenten is het echt veel moeilijker dan verwacht, dat "gewoon beste vrienden" zijn. Soms lukt het, soms denk ik dat het lukt maar blijkt van zijn kant dat ik het niet helemaal juist doe, en soms besef ik zelf ook wel dat het niet lukt. Vorige week bijvoorbeeld, op donderdag gingen we met z'n allen (dus heel onze vriendenkring) op kroegentocht. Het begon goed, ik was mij aan het amuseren zonder er moeite voor te hoeven doen. Maar ergens in die avond kreeg ik mijn klop en begon ik zielig te doen. En dat was helemaal niet eerlijk van mij. Ik weet helemaal niet goed waarom ik net zielig ben beginnen doen, wanneer het misging, en hij voelde zich een beetje verplicht om dan bij mij te zijn. Ik voelde mij ongelooflijk schuldig dat ik hem had boos gemaakt, dat ik zijn avond had verpest.
Tijdens het weekend kon ik me wel goed concentreren op mijn studies, en een ongelooflijk spannend boek dat ik was beginnen lezen. Zaterdagavond zei hij op msn dat hij vond dat we moesten minderen, dat we zowel binnen als buiten de (gezamenlijke) vriendenkring wat minder bij elkaar moesten zijn. Hij heeft gelijk daarin. Hoewel ik toen niet echt helemaal zag hoe ik (buiten tijdens die kroegentocht) een last was geweest, maar ik vond het oké om minder samen te doen. Hij zei bovendien dat hij écht gelukkig was, door de verwachte sneeuw, doordat hij die avond ging pokeren, door andere dingen. En dat hij schrik had dat dat zó in een knip ging weg zijn, dat het niet zou gaan sneeuwen, dat het pokeren niet zou doorgaan of hij een auto-ongeluk zou hebben op weg daarnaartoe, dat die andere dingen zouden wegvallen of tegenslagen. Ik wou dóódgraag weten wat die andere dingen waren, kan niet helpen te denken dat hij al "aanpapt" met een ander meisje (de week daarvoor was hij eens naar de cinema geweest, dit had hij eerst niet durven zeggen, en hij heeft nooit gezegd met wie, omdat hij vindt hij dat niet aan mij moet vertellen. Natuurlijk moet dat niet, maar ik kan het niet helpen om het verdacht te vinden dat hij zo geheimzinnig doen). Ik heb mezelf er heel hard van moeten weerhouden om niet te vragen wat die andere dingen waren.
Zondagavond (de dag dat we normaal gezien 6 maanden samen hadden geweest, maar ik heb daar toen echt niet verder bij nagedacht, en voelde daar ook niet echt iets bij), ging ik weer naar zijn kot. Normaal gingen we een paar afleveringen van een serie (die ik samen met hem en een kotgenoot van hem) kijken, maar dat ging niet door en ik had zijn sms-je niet gehad. Ik heb dan even geholpen met het inrichten van zijn kot, foto's ophangen en dergelijke, en om kwart voor tien vertrok ik, omdat hij dit wilde. Hij had om tien uur met iemand afgesproken. Ik ben trots op mezelf dat ik niet heb gevraagd met wie, hoewel ik dit enorm graag wou weten (ik weet wel dat ze initieel een sneeuwwandeling wilden gaan maken (maar dit ging wss niet door, omdat er niet echt nog sneeuw was). En waarom ik die persoon in kwestie niet eens mocht zien. Ik weet dat dit paranoia is, dat ik waarschijnlijk dingen zien waar ze niet zijn. Maar ik kan het echt niet helpen. Gelukkig was het boek dat ik was beginnen nog niet uit, dus ik had afleiding genoeg om me bezig te houden tot ik te moe was om nog te piekeren.
Vandaag ging het eerst ook nog goed. Op een bepaald moment zei hij dat hij tóch zou meegaan op skireis na de examens. Ik begon terug te twijfelen (ik zou niet meegaan), maar wist dat ik om de verkeerde redenen twijfelde. Deze keer zou ik bij mij beslissing blijven, ongeacht wat hij doet, ik blijf thuis.
Deze namiddag kreeg ik de vraag (niet rechtstreeks van hem) of ik mee wou gaan poolen straks. Ik wist niet of ik nu moest meegaan, omdat hij gezegd had om te minderen. Ik vroeg het hem dus, en geloofde hem eerst niet toen hij zei dat hij het niet erg zou vinden als ik zou meegaan. Toen werd hij boos, zei dat hij het beu was, dat het voor hem ook niet moest als ik zo deed (hoewel hij had toegegeven dat initieel de bedoeling was dat ik niet mee zou uitgenodigd worden), dat ik niet moest zeveren, niet moest zagen, dat ik het op deze manier net wél verpestte. (Even daarna was het weer de losse, onbelangrijke sfeer op msn.)
Na een uur of twee was mijn boek uit en had ik niets meer om me af te leiden. Ik denk dat ik te hard probeer om goed te doen, en het zo nog meer verpest. Ik wil hem dóódgraag zeggen dat ik het echt niet wil verpesten, dat ik wil dat hij doen wat hij beloofd, alle moeite doen om mij niet kwijt te zijn als vriendin. Dat ik gewoon vrienden wil zijn, écht niets meer (ik verwacht dat ook écht niet meer), en als het moet wel wat minder. Ik wil hem zeggen dat ik echt wel moeite doe, en dat ik doodsbang ben om hem te verliezen als beste vriend. Dat ik doodsbang ben dat ik weer alles ga verpesten. Maar ik durf hem echt niets meer zeggen, niets wat echt met "ons" te maken heeft, omdat ik denk dat het dat alleen maar erger ga maken, dat ik weer ga zagen, dat ik weer in zijn bijzijn ga wenen. Ik weet dat als ik ween, hij zich dan schuldig gaat voelen, en dat wil ik niet. Het is echt zijn schuld niet meer.
Ik snap niet goed hoe dingen zo kunnen omdraaien. Hoe ik van "oké, het gaat wel met mij, ik vertrouw op mezelf dat ik hierdoor geraak" naar "ik háááát mezelf" ben geraakt. Hoe ik een hele namiddag weer heb zitten wenen zoals een klein kind.
Ik wou dat ik kon acteren. Ik wou dat ik zó goed kon acteren dat zelfs mezelf kon voorliegen dat het gaat. Ik probeer dat zo veel mogelijk te doen, maar de stoppen slaan gewoon te snel door.