Ik dacht dat het met me ging. Eerlijk waar. Maar hier was ik gewoon nog niet klaar voor, ook al had ik een vermoeden. Hij heeft iemand anders. Oké, ze zijn misschien nog geen koppel, maar het "klikt". En ja, zo stort je dus weer in. Ik heb bij hem op kot gezeten voor een paar uur, heel de tijd aan het wenen. Ik kan er niet aan uit dat hij zo snel al terug verliefd kan worden. Het voelt alsof ik niets heb betekend. Ik wou dat ik boos kon worden op hem, razend. Maar ik ben enkel boos op mezelf. Ik haat hem niet, ook al wil ik dat wel, ik haat enkel mezelf.
Ik wist dat dit ging komen. Ik wist zelfs bijna zeker dat het met dit meisje zou zijn (hij had, toen we nog samen waren, eens over haar gezegd dat als hij geen lief zou hebben hij het wel zou weten hoor, wat trouwens een gewéldige boost was voor mijn zelfvertrouwen). Ik wist alleen niet dat het zo snel zou zijn. Ik was mezelf aan het wijs maken dat al dat geheimzinnig gedoe niets betekende, dat ik dingen zocht waar ze niet waren. Maar nu al een ander? Twee weken geleden was hij aan het twijfelen of hij wel zeker was.
Ik wou daarnet springen. Ik wou uit het raam kruipen, op het dak, en springen. Ik kreeg schrik van mezelf. Dat zou ik echt nooit doen, maar toch voelde ik die drang.
Ik wou dat ik iemand had om bij uit te wenen. Balen dat mijn beste vriend toevallig ook mijn ex is. Ik wil dat iemand mij een knuffel geeft en niets zegt. Niet zegt dat het wel goed komt, want dat hoef ik echt niet te horen. Het enige wat ik nu kan doen is mezelf in slaap huilen. Ik voel me zo verdomme zielig.