Zo'n klein jaar geleden ontmoette ik een jongen. Hij had toen pas een vier jaar lange relatie achter de rug, maar toonde toch interesse voor mij. Iets wat ik nooit (van niemand) zou hebben verwacht. Het was wel niet makkelijk, pas na veel getwijfel langs zijn kant zijn we een koppel geworden. Ik had er zeker geen spijt van dat ik had gewacht. Het was mijn eerste relatie, eerst verweet hij me dat ik het niet serieus genoeg nam, maar ik was heel dat relatie-gedoe gewoon nog niet gewoon.
Deze zomer overwonnen we onze eerste "obstakel". Ik ging namelijk voor drie weken op reis naar Amerika. Maar onze relatie had het overleefd. Hij had bovendien besloten om te veranderen van school en van studierichting en zou (na twee jaar een andere studie) hetzelfde beginnen als ik (ik was sowieso een eerste jaar universiteitsstudent). Ik had helemaal niets te maken met die keuze. Toen liet hij mij wel weten dat hij daar problemen in ging zien. Hij is namelijk een jaloerse type en dacht dat ik meer vrienden zou maken dan hem, en iemand nieuw zou leren kennen. We spraken af om te proberen aparte vriendenkringen te creëren.
Dat laatste is niet gelukt. Momenteel hebben we gewoon dezelfde vrienden. Ik heb er al vaak over gepiekerd welke problemen dit zou kunnen geven mochten we uiteen gaan.

We zijn nu iets meer dan vijf maanden samen. Mijn langste en enigste relatie ooit. Ongeveer drie weken terug begon hij afstandelijk te doen. Ik dacht eerst dat het lag aan het feit dat hij ziek was (dat was de eerste week ook zo). Daarna dacht ik dat het aan mij lag, ik maakte namelijk emotioneel een hele moeilijke periode door (mijn ouders lieten weten dat het niet zo goed tussen hen ging, en tussen mij en mijn moeder ging het al helemaal niet meer) en ik projecteerde dat op hem. Het minste dat hij "verkeerd" deed (en het moest écht niet veel zijn) en ik barstte in tranen uit (wat mijn uiting is van woede). Dit sleepte even aan, tot ik eens zei dat ik niet meer wist of ik ons nog wou. Ik bedoelde het toen echt niet zo grof, en zeker niet dat ik het uit wilde of zo, maar we zagen elkaar elke dag (zelfde vriendenkring, en we aten ook bijna elke avond samen, ik bleef ook een of twee keer per week op zijn kot slapen, enzovoort). En we besloten om het misschien wat rustiger aan te doen, en minder samen te doen.
Dat was vorige week dinsdag.
Gisteren besefte ik dat hij nog steeds afstandelijk deed, en dat we niets meer als "koppel" samen deden, maar meer "vrienden" waren, en ik besloot om mij meer als zijn liefje te gedragen. Toen hij gisterennacht nog even langs mij kwam wou ik hem een kus geven toen hij binnenkwam. Hij draaide zijn hoofd gewoon van mij weg. Een half uur later ging hij naar huis.

Ik heb hem vandaag een brief geschreven. Dat ik hem terug wil (ook al ben ik hem niet echt kwijt). En dat ik mij terug gewenst wil voelen, en geen blok aan zijn been. En dat ik hem te graag zie.
Ik heb hem daarnet de brief gegeven toen ik bij hem ging eten. Hij wist niet wat zeggen toen hij het las. In eerste instantie toch. Daarna kwam ik te horen dat hij het niet meer wist. Dat hij in het begin, op een schaal van 10, qua liefde op 10 zat, maar nu niet meer (maar hij wist niet waar hij nu zat). Hij zei dat hij niet meer wist of hij samen wou zijn. En dat hij - mocht het toch uitraken - zijn beste vriendin niet kwijt wou zijn. Hij wist kortom niet of hij liever vrienden of een koppel wilt zijn. De enige troost is dat er geen ander meisje in het spel was. Blijkbaar is het gewoon aan het uitbloeien (en ik dacht dat ik de eerste zou zijn bij wie dat zou voorvallen).
Ik heb bijna heel de tijd geweend (zo'n twee uur aan een stuk, en toen mijn papa mij kwam halen nog eens in de auto, en nog eens thuis, en nu bijna terug), ik wist niet dat een mens zoveel tranen had.
Hij heeft ook even geweend. Hij wou me dit niet aandoen. Ik ben volgens hem "het liefste meisje dat hij ooit heeft gekend", maar blijkbaar is dat dan niet genoeg (naar mijn mening is dat ook niet waar maar dat maakt niet veel uit). Toen ik vertrok wou hij nog een kus.

Ik weet nu gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik heb voorgesteld om hem een weekje met rust te laten, of zelfs meer, zodat hij voor zichzelf kan uitmaken wat hij wil, maar volgens hem gaat dat niet werken. Ik weet niet of ik hem nu moet dwingen om te kiezen of niet. Ik denk niet of ik dat durf.
Moet ik nu gewoon wachten tot hij het wél weet? Elke dag hopen dat er toch een kans is dat "terug van mij" is, elke dag bij onze vrienden zitten, en bij hem, en me afvragen of ik nu graag gezien wordt of niet?
Moet ik hem nog een kus geven als ik hem zie, of als ik ergens naartoe vertrek? Hoe moet ik mij gedragen?

Het doet zo'n ongelooflijk pijn, en we zijn zelfs nog niet uit elkaar.