Heeeee, kom op!!!
Jezelf niet zo neerhalen! Jij bent helemaal niet verkeerd, jij was eerder in zijn leven dan zij. En jij hebt het volste recht om te zijn, te bestaan, te ademen, te genieten, en zeker om daar te zitten eten. Nu nog mooier!!! Jij bent het net zo goed waard om je goed te voelen, hoor, en als zij zo'n problemen met jou heeft, heeft zij duidelijk een vertrouwensprobleem met hem.
Niet zo druk maken om wat hij denkt hiervan, jij staat in je recht en doet niets verkeerd, als hij dat niet ziet..... houdt dat in dat jij je moet blijven aanpassen en in kronkels moet draaien voor hem en dat doe je, neem ik aan, niet voor iemand die niet bij je is.
Geniet, meid...

Ben gisteren toch naar hem toe geweest. Ik belde dat hij de deur moest komen open doen (de bel werkt niet) maar na drie keer rinkelen drukte hij af. Zijn fiets stond ook niet in de fietsenstalling. Ik wist waar hij zat.
Wat er allemaal door mijn hoofd ging was ronduit eng. Ik heb me daar ter plekke op een bankje gezet, want ik durfde niet meer op mijn fiets kruipen om te vertrekken, uit schik dat ik een ongeluk zou hebben. Heb verdwaasd met lucifers zitten spelen, papier in brand proberen te steken. Want dat is het, met vuur spelen, en op den duur gaat één van de twee ten onder aan de vlammen. Ik vroeg me af hoe dat zou voelen, écht in brand staan. Of het pijn zou doen. Of ik het erg zou vinden om pijn te hebben. Lichamelijke pijn.
Ik was aan het hopen dat ik mezelf bij elkaar zou rapen, voor hij terug zou komen. Pech. Na zo'n drie kwartier daar alleen te zitten in de kou (op een plein, waar mensen waren, omdat ik niet alleen durf zijn, vond ik dat het het veiligste was dat ik ergens publiek bleef), kwam hij daar aan. Wat ik daar deed. Dat ik het zelf niet wist. Ik was oorspronkelijk van plan iets te zeggen, 5 minuten, niet eens binnen te gaan, gewoon 5 minuten iets zeggen, maar ik wist begot niet meer wat. Ze was erbij. Ik heb me nooit zo zielig gevoeld.
Hij zei dat hij het begreep. Dat hij ook zo'n dingen had gedaan bij zijn vorige ex, toen hij hoorde dat ze een ander had. (De "ander" was ondertussen al een hoekje om gaan staan.) Ik vertelde hoe ik me gevoeld had die middag. Hoe rot ik me voelde. Hoe ik me schaamde dat ik bestond. Hij zei dat ik dat niet mocht doen, dat het 's middags toch gezellig was geweest (kaartspelletje), dat ze écht niet vies naar mij hadden gekeken. Dat zij me echt niet zielig vindt. Dat ze het niet erg vond dat we nog vrienden waren. En dat ik maar eens naar huis moest gaan. Dat dit niet de manier was. Dat ik moest gaan slapen, en dat we wel een andere keer zouden praten. Ik vroeg of ze al een koppel waren. Daar wou hij niet op antwoorden, dat zijn mijn zaken niet. "Ze komen gewoon goed overeen". Dat zei hij. Ga nu naar huis, en stuur iets als je er bent. Ik heb tien keer sorry gezegd. Dat ik niet begrijp waarom ik zo doe.
Ben toen met een enorme omweg terug gefietst. Ik stond op een bepaald moment aan de top van een steile afdaling. En had zin om me naar beneden te laten rollen, en niet te remmen. Ik ben blij dat ik dat niet durfde, maar het beangstigt me wel dat ik dat wou.

Vandaag is het anders. Er is een soort onverschilligheid nu. Qua gevoel. Maar ik voel ook dat ik nog eens ga barsten. Alsof ik dat nog niet genoeg heb gedaan.