Sinds gisteren zit ik er weer helemaal doorheen. Een afspraak die niet doorging, teleurstelling, en dan gewoon niet weten wat te doen. Ik vind het zo moeilijk om mezelf terug te vinden, ben helemaal de weg kwijt. Ik ben 23 jaar alleen maar met hem bezig geweest en later ook met de kinderen. Wat ik belangrijk vond of wilde, dat deed er niet toe. Ik weet echt niet meer wie ik ben en wat ik wil. Ik heb wel al één belangrijke beslissing genomen voor mezelf; ik wil hier niet meer blijven wonen. Dit huis, dat we samen hebben laten bouwen, alles samen uitgekozen. Alleen maar herinneringen.

Iedereen hier is het erover eens; geen contact hebben, zoeken met je ex is het allerbeste voor je verwerking. Ik merk dat zelf ook. Zolang ik hem niet spreek of zie, dan gaat het best wel een beetje. Zie ik hem of hoor ik hem, dan is het gelijk mis. Dan ga ik gelijk lopen smeken of hij terugkomt. Heel stom, ik weet dat ik dat niet moet doen, maar het is sterker dan ik zelf, het gebeurt automatisch. Ik kan heel makkelijk geen mails, sms'jes of zoiets sturen naar hem. Doe ik gewoon niet. Maar; we hebben wel 2 kinderen en er moet nog een scheiding geregeld worden.

Ik merk dat ik blijf hangen in verdriet, woede, wrok, frustratie; kortom negativiteit, en daar vergiftig ik mezelf mee. Wat er is gebeurd kan ik niet meer veranderen. Ik weet dat ik er echt alles aan gedaan heb, enorm heb gevochten voor onze relatie, en ik besef ook dat ik ook slechte eigenschappen heb. Maar alleen kun je niet vechten. Je hebt er 2 voor nodig. En nu .... moet ik verder met mijn eigen leven. Hij maakt daar geen deel meer vanuit. In tegenstelling tot heel veel anderen kost het mij geen moeite om geen contact op te nemen met hem. Ik wil juist niks meer van hem weten.

Hoe komt het toch dat je verstand en je gevoel nooit parallel lopen? Waarom kun je het allemaal zo goed beseffen en beredeneren wat er gebeurd is, maar je gevoel zegt totaal het tegenovergestelde? Bestaat er niet een pilletje om deze 2 in harmonie te krijgen? Volgens mij heeft werkelijk iedereen daar last van. Je weet heel goed dat een relatie niet meer werkt en vaak weet je ook waarom, maar je gevoel schreeuwt dat het nog wel moet werken en dat je alleen maar gelukkig kan zijn als je weer in die relatie zit.

Ik begrijp af en toe helemaal niks meer van mezelf. Na een (redelijk slechte) relatie van 23 jaar, lees mijn blogs maar, zijn we sinds half juni uit elkaar. Na een incident waarbij de spreekwoordelijke druppel de emmer deed overlopen heb ik hem verzocht te vertrekken. Uiteraard heb ik zeer veel over onze relatie nagedacht. En alles wat ik graag zou willen in een relatie; dat er onvoorwaardelijk van mij gehouden wordt, respect, aandacht voor mij en de kinderen, samen dingen doen, heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik heb heel veel alleen gevochten en stond werkelijk over alleen voor.

Wie heeft er tips voor mij om niet verbitterd te raken? Hier ben ik nl. erg bang voor. Ik ben zo enorm gefrustreerd op het moment. Alles waar ik om heb gesmeekt in onze relatie van 23 jaar kon nooit en nu ineens wel. Hoe frustrerend is dat? 18 jaar lang heb ik hem gesmeekt om te stoppen met drinken, hij heeft er zoveel mee verpest, weekenden, vakanties en het kon nooit, en nu ben ik uit beeld en nu kan het ineens wel. Hij keek nooit naar de kinderen om, liet alles aan mij over, we hebben een gehandicapt kind, waar ik veel afspraken bij dokters ed voor had.

Heel mijn huis kan vol zitten met mensen, maar alleen die ene is er niet bij. En die heb ik nou juist nodig. Juist die ene wil niet meer in mijn huis zijn. Wil zijn eigen leven leiden. Heel veel dingen die tijdens de relatie nooit mogelijk waren, kunnen nu ineens wel. Hoe frustrerend is dat? Ik ben echt supergefrustreerd. Moet echt hulp hebben anders stik ik erin. Ik ben nu uit beeld en nu is alles mogelijk wat vroeger nooit kon. Maar nu heb ik er niks meer aan. Moet mijn eigen leven opbouwen, maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen.