Wie heeft er tips voor mij om niet verbitterd te raken? Hier ben ik nl. erg bang voor. Ik ben zo enorm gefrustreerd op het moment. Alles waar ik om heb gesmeekt in onze relatie van 23 jaar kon nooit en nu ineens wel. Hoe frustrerend is dat? 18 jaar lang heb ik hem gesmeekt om te stoppen met drinken, hij heeft er zoveel mee verpest, weekenden, vakanties en het kon nooit, en nu ben ik uit beeld en nu kan het ineens wel. Hij keek nooit naar de kinderen om, liet alles aan mij over, we hebben een gehandicapt kind, waar ik veel afspraken bij dokters ed voor had. Hij ging nooit mee, hij moest altijd werken. En nu wil hij ineens overal bij betrokken zijn. Heb hem heel vaak gevraagd of hij eens moeite wilde doen om mensen te leren kennen, maar dat moest nooit. En nu heeft hij in het buitenland een heel nieuw leven opgebouwd met allemaal nieuwe vrienden en kennissen. En dat in 2 maanden tijd. En ik zit hier in de ellende met de kinderen. Een van mijn kinderen moet behandeld worden door een psychiater. Ze wil haar vader trouwens ook niet meer zien. En wat hij ook doet is mij continue de grond in trappen. Ik heb een koude, kille stem zei hij deze week. Mijn stem is echt niet anders dan de afgelopen 23 jaar. En mij de schuld van alles geven, ik heb hem eruit gegooid, dus alles is mijn schuld. Het klopt wel, maar dat was een noodgreep. Na een feest waarop het weer helemaal mis was gegaan. Ik ging er weer al aan kapot, dat voel je opkomen. Dat was al eens eerder gebeurd. Iedereen in mijn buurt weet hoe het echt zat bij ons, wie het altijd liet afweten. Ik moet eigenlijk zo blij zijn dat ik van die vent af ben, maar ja, heel mijn gezin naar de knoppen. De toekomst. Alles weg door die drank. En hij is wel blij dat hij van mij af is, dat is duidelijk en dat doet zo'n pijn. Ik heb zoveel gegeven in die relatie. Ben mezelf compleet kwijtgeraakt, dat heb ik de afgelopen maanden wel gemerkt. Er is niks meer van me over. Maar ik besef heel goed dat het van 2 kanten moet komen en dat was bij ons niet het geval. Waarom doet het dan toch nog zo'n pijn? Als ik hem zie, dan gaat het mis. Dan wil ik hem alleen maar terug. We hebben het wel 100 keer gevraagd of hij er nog eens over wil nadenken om terug te komen. Maar hij heeft nu zijn vrijheid en dat wil hij niet opgeven. Hij is klaar met de ellende zei hij. Daar horen dus ook zijn kinderen bij. Wat een vreselijke ellendeling is het, maar waarom kan ik die knop niet omzetten? Hij wil samen met mij de kinderen opvoeden zei hij. Ja hoor, ammehoela. Ik heb het altijd alleen gedaan en ik zou niet weten hoe ik het samen moet doen. Trouwens, hoe moet je kinderen opvoeden op 2 zondagen in de maand? Hij zit lekker door de week in het buitenland en dan komt hij 2 x in de maand op zondag naar NL om de kinderen te zien. Wat voor vader ben je dan?

Ik merk dat ik erg verbitterd ben en dat wil ik niet. Ik moet ook door met mijn leven en niet bij hem blijven hangen. Ik wil niet hele dagen alleen maar aan hem denken. Probeer echt wel leuke dingen te doen met de kinderen, maar toch is het moeilijk.

Ik zie er goed uit, ben 42 jaar en een verdomd goede moeder. Ik heb hem toch niet nodig??

wie heeft er wat tips voor mij???