Hoi stuurloos,

Ik voelde me destijds met de rug tegen de muur, noodgedwongen toch af en toe contact vanwege de kids. Maar wat wel heeft geholpen is om zakelijk te doen tegenover mijn ex. Ik was daar ook duidelijk over, het was haar keus, scheiding is scheiding. Dat maakt het voor mij gewoon gemakkelijker en het heeft zeker geholpen. Ik moest wel om mezelf te beschermen.
We communiceerden vooral in het begin via de mail en af en toe sms, maar dan alleen over de kids. Zodra ze over andere dingen begon merkte ik dat ik emotioneel begon te antwoorden. Ik schreef dan wel door, maar achteraf wiste ik alle emotionele teksten, en dan hield ik de zakelijke over. Langzaamaan begon ze steeds minder persoonlijk te worden, en ik ook. En we hadden eigenlijk een mooi evenwicht gevonden en communiceren vanaf toen alleen over de kids. Het gaf mij ook enorme rust.
Uiteraard had ik vooral in het begin moeite mee als ik de kids meekreeg of moest terugbrengen, dan zag ik haar toch. Maar ook dat gaat slijten na verloop van tijd. Gun jezelf ook veel tijd en rust, heb geduld met jezelf.
Hou je rug recht tegenover hem, verlaag jezelf niet tegenover hem, hij is het niet meer waard, je moet jezelf meer beschermen en leren meer van jezelf te houden. Dat kan alleen jijzelf, hij zal dat niet meer voor je doen. Door jouw eigen leventje langzaam weer op te bouwen en jouw eigenwaarde die een flinke deuk heeft opgelopen weer terug te laten komen zorgt ervoor dat je leven weer op de rails komt en dat de gevolgen van de breuk minder erg wordt.
Wat jouw kind betreft, die zijn vader niet meer wilt zien, is wel lastig, maar ik denk dat het vooral in het begin zo is. Zoals een goede moeder betaamt probeer je jouw kind toch te overtuigen, je zult moeten proberen erboven te staan en jouw kids niet te laten kiezen, hoe slecht zijn keus ook was geweest. Het is niet gemakkelijk, vooral in het begin niet. Achteraf gezien (dat is altijd gemakkelijker) is het voor de kids het beste als ze weten dat beide ouders van hen houden, en dat ze niet hoeven te kiezen, het is niet eerlijk voor hen om ermee geconfronteerd te worden. Want daardoor kunnen de kids nog meer onder lijden. Ikzelf heb me vooral in het begin schuldig gemaakt met het rondvertellen van het onrecht wat mij was overkomen, door mijn emotie kon ik het niet onderdrukken. Daardoor werd mijn ex indirect ook min of meer zwartgemaakt, want ik wilde de waarheid vertellen. Maar achteraf merk ik dat het niet goed voor de kids is geweest. Ik was al snel bijgedraaid en liet ook meerdere kanten van het probleem zien. Zodat er genoeg ruimte over was om zowel van hun moeder als van hun vader te houden.
Dus maak je geen zorgen, dat gevoel alsof je met de rug tegen de muur staat zal op een gegeven moment minder worden, zeker als je je eigen leventje weer op de rails hebt.
Echt loskomen zul je nooit, maar emotioneel loskomen kan wel. Maar voor nu is het door de zure appel heen bijten.

Veel sterkte.

Mr Bean