Ik begrijp af en toe helemaal niks meer van mezelf. Na een (redelijk slechte) relatie van 23 jaar, lees mijn blogs maar, zijn we sinds half juni uit elkaar. Na een incident waarbij de spreekwoordelijke druppel de emmer deed overlopen heb ik hem verzocht te vertrekken. Uiteraard heb ik zeer veel over onze relatie nagedacht. En alles wat ik graag zou willen in een relatie; dat er onvoorwaardelijk van mij gehouden wordt, respect, aandacht voor mij en de kinderen, samen dingen doen, heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik heb heel veel alleen gevochten en stond werkelijk over alleen voor. Nooit trok hij zich iets aan van zijn kinderen, zijn werk was altijd belangrijker. En nog steeds, hij ziet zijn kinderen amper, daar heeft hij blijkbaar geen behoefte aan. Kwam er ook net achter dat hij gewoon nog liegt tegen mij en de kinderen. Waarom doet hij dat? Er is gewoon geen grotere egoïst dan hij. Maar waarom wil ik hem dan terug? Ik zou nog steeds bereid zijn om ervoor te vechten en om mijn gezin weer bij elkaar te krijgen. Dat snap ik dus echt niet. Verstandelijk weet ik heel goed wat er allemaal mis was en is. Ik weet natuurlijk ook heel goed dat hij nooit zou gaan veranderen. En ik weet best dat ik ook fouten gemaakt heb, niemand is perfect. Maar ik weet wel dat ik de enige geweest ben die wilde vechten. Hoe kan ik dan zo dom zijn dat ik hem nog steeds terug wil? Voor mij hoort hij bij mij en ik bij hem. Af en toe vergelijk ik mezelf wel eens met zo'n vrouw die geslagen wordt en altijd maar weer teruggaat naar haar geweldadige man. Ik snap mezelf niet meer. Wie kan mij uitleggen hoe ik in elkaar steek? Liefs voor alle ldvd'ers, stuurloos