Ik kan er weer niet aan ontkomen, gister leek de situatie oké te zijn met soms zelfs echte vlagen van acceptatie en verder kijken. Vandaag zit ik weer achter mijn laptop te denken aan alle mooie momenten die we samen hebben beleefd. Ik weet dat onze relatie verre van perfect is geweest, maar wat waren sommige momenten toch ongelofelijk fijn. Ik kijk naar mensen om mij heen, maar kan bij niemand de gedachte krijgen...daar zou ik zoiets mee willen beleven. Ik ben bijna 22 maar nu al lijkt het erop of ik mijn keuze heb gemaakt qua vrouwen, mijn ex vriendin..wat een tijd heb ik met haar beleefd.

Wat kan een dag enorm snel veranderen in uitersten. Ik stond vanochtend weer op met het bekende gevoel voor velen…verrot..uitzichtloos..vervolgens een presentatie..waarin ik mijn gedachten nog niet van ex kon zetten. Vervolgens gepraat met een vriend, die aan de start zit van een relatie en gepraat over mijn dingen. Binnen een kwartier (waarin ik in de trein zat) ineens alles omgekeerd. Ergens al een klein beetje blij dat ik uit de relatie ben gestapt, wetende dat anders zij er toch een punt achter zou hebben gezet.

Loop hier sinds vandaag mee rond, door angst gedreven en door verlangen, heb het nog niet verteld natuurlijk want hiermee staat of valt alles..en daarom wil ik het ook niet doen eigenlijk,, maar ergens toh heel nieuwsgierig. Aangezien hier mensen zitten die in een zelfde situatie zitten...waag ik het erop, reacties uitlokken..

Heb vandaag een mail gestuurd naar mijn ex, heb me neergelegd bij het feit dat we de zaken niet meer op gaan pakken. Omdat zij aangeeft geen relatie te willen en dat een jarenplan is..ben benieuwd naar julle reacties op onderstaande mail en vooral hoe jullie denken dat zij zal reageren als we daadwerkelijk af gaan spreken. Even in het kort..ik maakte het uit maar kreeg spijt. Zij was heel wisselvallig over wat ze wilde (3 weken lang) maar lijkt nu koeltjes te doen en de situatie te hebben zoals zij het wil, geen relaties meer!

heb zojuist van mijn zusje (die sprak mijn ex blijkbaar) te horen gekregen dat ze echt geen relatie meer wil...maar aan zichzelf wil werken. Ze hoop dat we vrienden blijven en dat we in detoekomst misschien naar elkaar toe kunnen groeien maar dat zou een jarenplan zijn..en zeker niet op de korte termijn. Zelf wist ik hier niks van (dit gesprek) maar dan reist bij mij alleen de vraag...hoezo loop je dan 11 maanden met me...zet je er nooit een punt achter en ben je mega overstuur als ik er een punt achter wil zetten.

Ik heb nu een heleboel blogs gelezen en wat mijn situatie onderscheidt van alle andere situaties is dat ik de stomkop ben geweest om het uit te maken. Het proces van verwerken etc. heeft zij nog helemaal niet gestart tijdens ons, want voor haar kwam het ook als redelijk onverwachts. Aangezien ik direct heb aangegeven dat ik dit niet wilde..en wilde werken, veranderen en haar terugwilde..Heb ik het idee gekregen dat zij nu een vangnet denkt te hebben aan mij. Ze minder dan mij het idee heeft echt iets kwijt te zijn, omdat ze nog enige zekerheid heeft op dat ze terug kan komen.

Sinds eind februari is het over tussen mij en mijn vriendin, tijdens onze relatie hebben wij veel ruzies en discussies gehad bijna altijd over andere personen waarvan wij beide dachten dat deze onze relatie zouden beïnvloeden. Zowel mijn vriendin als ik flirten graag maar bedoelen daar niks mee, zie het als een soort van bevestigd krijgen, misschien niet altijd gezond maar wel onschuldig. Door dingen die we van elkaar hebben gelezen zijn we echter heel erg gaan twijfelen aan elkaar en daardoor ook het vertrouwen steeds meer kwijtgeraakt.