Sinds eind februari is het over tussen mij en mijn vriendin, tijdens onze relatie hebben wij veel ruzies en discussies gehad bijna altijd over andere personen waarvan wij beide dachten dat deze onze relatie zouden beïnvloeden. Zowel mijn vriendin als ik flirten graag maar bedoelen daar niks mee, zie het als een soort van bevestigd krijgen, misschien niet altijd gezond maar wel onschuldig. Door dingen die we van elkaar hebben gelezen zijn we echter heel erg gaan twijfelen aan elkaar en daardoor ook het vertrouwen steeds meer kwijtgeraakt. Doordat deze ruzies zo'n enorme invloed hadden op mijn vriendin, naar eigen zeggen liep ze bijna een maand met hoofd en buikpijn vanwege de vele ruzies, werd de situatie steeds erger. Mijn vriendin kon steeds minder hebben en we kregen steeds sneller ruzie. Een aantal keer heeft zij aangegeven dat het misschien verstandig zou zijn om even een pauze te pakken, even rust en kijken hoe dat gaat..dit wilde ik toen niet want ik was bang haar daarmee kwijt te raken. Iedere keer als ik eerder op het punt stond om ermee te stoppen begon ze te dreigen zichzelf iets aan te doen, kwam ze met de meest rare voorstellen om bij zich te houden. Dat ze niet zou weten wat ze zou moeten als ik weg zo gaan.

Nu is de situatie als volgt, de zoveelste irritatie werd mij teveel en ik zette er een punt achter, op dat moment niet wetende dat zij zelfs met haar gezondheid zat, nog geen uur later bedacht ik me en wilde het alsnog goedmaken..maar dat wilde ze toen niet, ze leek het geaccepteerd te hebben maar bleef huilen en wilde mij nog wel graag zien en miste mij etc. Ze zei een aantal keer zelfs dat als het vertrouwen terug zou komen (doordat we af zouden spreken en het gewoon leuk en gezellig en fijn zou zijn) we het vanzelf weer op konden pakken, hier kon ze alleen geen termijn aan verbinden.

NADAT HET 1 WEEK UIT WAS:
Nou heb ik alle fouten gemaakt die je maar kan maken als het over is, veel smsen, veel controleren en veel pushen tot snel alles weer oppakken. We spraken namelijk af en alles voelde weer zo enorm fijn, ze begon te huilen toen ik haar hand vastpakte bij het eten,, en ze zei me zo te hebben gemist. Bij het afscheid gaf ze aan mij het liefste mee te nemen naar huis omdat ze mij direct alweer mistte. Waarop ik weer aanstuurde op dingen oppakken op haar tempo..het lijkt alsof wanneer zij kwetsbaar wordt...zij alles op wil pakken. 1 Of 2 dagen later wanneer zij er iets sterker in staat..dan houdt ze het af omdat ze dan vindt dat het niet verstandig is en het niet wil.

3 WEKEN NADAT HET UIT WAS
We hebben afgesproken 2 weken geen contact te hebben, na 3 dagen belde ik en ze deed enorm bot, waarop ze de volgende dag smste met haar excuses maar het goed was elkaar even los te laten. Vervolgens weer geen contact..waarop zij na 4 dagen al smste met dat ze mij mistte, waarop ik zei ik jou ook maar het is even goed..even niks..waarop zij aan mij vroeg of dat wel zo was...en zij dat niet vond. Hierop volgend stuurde ze weer hartjes en dingen die avond...wat mij weeer in de war bracht. Gister heb ik haar moeder gebeld..gevraagd naar hoe en wat en mijn gevoel verteld (ik kwam vaak over de vloer dus kende haar moeder vrij goed) want leven in zoveel onzekerheid is echt teveel....mijn ex werd enorm boos en heeft gezegd, ik wil niks met je en met niemand...ik wil geen relatie. Waarop ik vroeg..maar je wil wel afspreken, wat als dat fijne gevoel er iedere keer is...want je weet dat dat blijft..wat wil je dan ermee...waarop zij weer zegt dat ze geen relatie wil. Dus zelfs als al het gevoel er constant bij komt kijken (waar ik van overtuigd ben, want we zijn niet uit elkaar vanwege een gevoel dat weg is..) geeft ze aan niks op te willen pakken. Ik snap er dus niks van, we liepen 11 maanden samen maar het gevoel was al zo enorm intens, ze zegt zelfs dat als ik er geen punt achter zou hebben gezet ze er wel mee door was gegaan. En iedere keer (vorige weken) waarop het erop leek alsof ze me echt kwijt ging raken, en ik vroeg wat ze wilde zei ze "ik wil jou, maar het is nu allemaal teveel".

NA EEN MAAND
Ik weet dus echt niet meer wat ik hiermee moet..ik ga haar opnieuw de ruimte geven en niet langer contact zoeken (wat zij ook als enorm moeilijk ervaart geeft ze aan) maar ik wil er alles aan doen om met haar verder te kunnen. Wat ze ook zegt over het niet willen, in mijn belevingswereld is dat niet waar...dat zegt ze en probeert ze zichzelf voor te houden...en als het werkelijk zo fijn en goed blijft voelen dan kan je toch niet anders meer dan eraan toegeven? Ik weet dat het obsessief is, en haar niet terugkrijg zolang ik haar niet echt los kan laten..maar buiten het feit dat ik haar absouluut niet kwijt wil raken, kan ik er ook geen moment aan denken dat ze misschien met anderen gaat..tot overgeven toe. Ik heb momenten dat ik er nuchter naar kijk, dat ik me er soms bij neer kan leggen en positieve dingen zie, maar die verdwijnen als sneeuw voor de zon en dn zie ik nergens meer iets positiefs in en kan ik alleen maar huilen. Het is vreemd, dit is mij nog nooit overkomen, nog nooit heb ik me ellendig gevoeld bij een liefdesrelatie die ten einde kwam...