Hoi Iedereen,

Wat zijn jullie ideeen over friends with benefits?

Ik heb ruim 2 maanden een soort van scharrel gehad waar ik eerst dacht meer van te willen. Toen de tijd wat vorderde merkte ik dat me erg irriteerde aan haar gedrag. De fysieke aantrekking is enorm en "goed" meer dan dat zat er niet in. Zij leek mij wat te claimen en ik hield het meer af omdat er veel nutteloos gezeur bij kwam kijken waar ik simpelweg geen zin in had. Ik heb dit ook kenbaar gemaakt.

Alweer even geleden dat ik hier een blog postte, maar voel de laatste dagen/uren/minuten steeds meer de behoefte weer eens te bloggen. Of het direct iets te maken heeft met liefdesverdriet weet ik niet, ik denk het wel in zekere zin. Al het verdriet rondom mijn exen is verdwenen op de achtergrond. Soms nog even de eenzaamheid van het alleen zijn, die ik probeer in te vullen door nietszeggende scharrels. Momenten die ik alleen ben vul ik voornamelijk met feestjes, vrienden, sporten en scharrels.

Mijn ervaringen zijn inmiddels dat wanneer iets tegen mijn zin en/of verwachting wordt verbroken ik maar 1 ding wil: mijn ex terug. Daarmee zou alle ellende zogenaamd ineens verdwenen zijn en zou ik me weer gelukkig voelen, zou ik me weer raad weten met alle vrije tijd. Wanneer ik dit punt bereik, net "gedumpt zijn", heb ik steeds het gevoel 2 *keuzes* te hebben. Een keuze waarbij ik door een zogenaamde zure appel heen bijt en me eenzaam voel, verdrietig voel en alles ineens uitzichtloos lijkt en je jezelf op een soort automatische piloot door de dagen heen moet slepen.

Hoi allemaal het is alweer even geleden hier en het verdriet wordt GELUKKIG wat minder. Verre van optimaal en de soort van eenzaamheid blijft. Ik voel me niet thuis in het vrijgezellenbestaan en mis het maatje waarmee je dingen deelt, bekend voor velen denk ik? Waar ik vroeger genoot van alleen zijn en prima mijn dagen alleen doorkwam, zelfs ALLEEN wilde gaan wonen, zijn dit nu scenario's die op zijn zachtst gezegd wat vervelend voelen.

Even een korte update hoe het ervoor staat allemaal, in eerste instantie voor mezelf de spreekwoordelijke kruimeltjes achterlaten omtrent mijn proces. Daarbij kunnen de lezers hier misschien ook iets mee in hun eigen proces. In eerdere blogs heb ik mijn verhaal gedaan omtrent de situatie waar ik in zat en drukte ik hier al gauw de stempel: "narcisme" op. Graag wil ik hier even op terugkomen nu ik wat objectiever er naar kan kijken en nog veel meer gelezen heb omtrent dit onderwerp en gesproken heb met een psycholoog hierover.

Weet niet waar ik dit precies moet posten maar denk wel dat het te maken heeft met het liefdesverdriet wat ik op dit moment ervaar. Het verwerken van het op het oog super contact maar wat uiteindelijk een hoop leugens waren van haar kant, en misschien nog wel verwerken van de relatie ervoor.... In het kort: ik merk bij mezelf een gevoel van depressie op komen. Depressie rondom hoe mijn leven er op dit moment voor staat, of ik niet een beetje blijf hangen of iets.. of ik niet straks alleen eindig en niet volledig naar mijn potentieel leef of ga leven.