Even een korte update hoe het ervoor staat allemaal, in eerste instantie voor mezelf de spreekwoordelijke kruimeltjes achterlaten omtrent mijn proces. Daarbij kunnen de lezers hier misschien ook iets mee in hun eigen proces. In eerdere blogs heb ik mijn verhaal gedaan omtrent de situatie waar ik in zat en drukte ik hier al gauw de stempel: "narcisme" op. Graag wil ik hier even op terugkomen nu ik wat objectiever er naar kan kijken en nog veel meer gelezen heb omtrent dit onderwerp en gesproken heb met een psycholoog hierover.

In het heeeeeel kort; Ik leerde haar kennen toen ik nog liefdesverdriet had om een ex. Op dat moment spiegelde zij de kwetsbaarheid van mij door zich zelf ook zo op te stellen en te roepen hoe de perfecte liefde zou zijn en dat zij dit nastreefde. Ze gaf aan dat eerder stukgelopen relaties (wat er stukken meer zijn dat ze zei...) voornamelijk kwamen door de onkunde of onwetendheid van de partner. Haar wereld was nou eenmaal groter dan die van de partner en zij was volledig voor de relaties gegaan, de partners echter stopten te snel (dubbelzinnig). Verder vertelde ze vaak over vriendinnen die vreemdgingen waarin zij dan adviseerde over hoe en wat en dat echte liefde zo niet bedoeld is. Zij zelf gaf aan nooit vreemd te gaan en geloofde heilig in monogamie (in elke relatie is zij vreemd gegaan blijkt achteraf). Ze wilde na een aantal maanden ons "daten" serieuzer insteken en sprak wat verwachtingen uit, op het eerste gezicht was ik wat twijfelend ik had namelijk net liefdesverdriet gehad en sprak dit ook uit. Na wat minder afspreken gaf ik echter aan dit niet fijn te vinden en gaf aan haar meer te willen zien en zette mij in voor een "ons". Vanaf dit moment deed zij gas terug, en zei niet klaar te zijn en niet de stempel "relatie" erop te willen. De stempel die ze juist daarvoor wel wilde toen ik wat terughoudend was. Ik snapte op dat moment haar twijfels en probeerde gewoon op een leuke gezellige manier weer nader tot elkaar te komen. Vanaf de eerste keer dat we elkaar weer zagen na dit gesprek over de stempel, gaf ze aan het weer intens te beleven. Echter die dag erna zocht ze contact met een goede kennis van mij (zelfde sport) en vroeg zijn nummer en begon hem te smsen zoals ze dat bij mij deed. Seksuele grapjes, af willen spreken noem maar op...hij ging er niet op in maar dat maakte dat zij meer en meer contact zocht (tijdens mij!!). Weken later belde ze huilend op en zij dat het te dichtbij kwam en te willen stoppen met mij, ze had al met 2 jongens gezoend maar dit kwam omdat deze jongens haar spontaniteit verkeerd interpreteerden (niet haar schuld dus....). Na het telefoongesprek stuurde ze tot 2maal toe een bericht, eerst met hoe het was en ze aan me dacht (na 5 dagen) vervolgens weer 8 dagen later dat we eindelijk weekend hadden. Heb haar in de tussentijd niet gesproken, heb haar laatste bericht genegeerd en ook niet meer gezien. Ja het deed me pijn en ja ik twijfelde wat te geloven maar de feiten spreken voor zich.

Misschien heb ik de stempel narcist er te snel op gedrukt, misschien niet. Feit blijft dat ze dit gedrag in haar vorige relaties ook vertoonde (zie blog: onderzoek naar ex). Het stempeltje narcisme of borderline hoeft van mij niet zozeer, wat als een paal boven water staat is dat dit gedrag niet gezond is. Ik moet blij zijn dat het klaar is en ik me er nog niet volledig in heb gestort, al deed het me verdriet dat iemand die zo dichtbij je lijkt te staan ineens zo anders kan zijn. Dit had ik achter haar NOOIT gezocht. Het liefste confronteer ik haar met wat ik weet en met haar leugens, maar ik weet ook wel dat dit niet zal helpen en ik het moet negeren. De tijd zal de behoefte aan, "wraak" of het uiten van frustraties jegens haar, wel wegnemen.