Mijn ervaringen zijn inmiddels dat wanneer iets tegen mijn zin en/of verwachting wordt verbroken ik maar 1 ding wil: mijn ex terug. Daarmee zou alle ellende zogenaamd ineens verdwenen zijn en zou ik me weer gelukkig voelen, zou ik me weer raad weten met alle vrije tijd. Wanneer ik dit punt bereik, net "gedumpt zijn", heb ik steeds het gevoel 2 *keuzes* te hebben. Een keuze waarbij ik door een zogenaamde zure appel heen bijt en me eenzaam voel, verdrietig voel en alles ineens uitzichtloos lijkt en je jezelf op een soort automatische piloot door de dagen heen moet slepen. De 2e keuze is de keuze van het zogenaamd willen vechten voor mijn ex. Mijn ex maar met rustlaten, zo niet negeren, zodat ze mij misschien gaat missen en zelf met contact komt. Een keuze waarbij ik claim: uit liefde te handelen omdat ik zo van haar hou en zo gek op haar ben. Buiten het feit dat liefde zo ABSOLUUT NIET BEDOELD KAN ZIJN: zo enorm geforceerd en met zelfkwelling iemand te bewegen/manipuleren tot het maken van een keuze die in mijn straatje valt, is dit een pad waarbij ik constant twijfel, heen en weer ga tussen angst en hoop en niet aan het verwerken van de relatie toe kom.

Na 1 keer de fout te hebben gemaakt om voor pad 2 te kiezen en te blijven hopen en het verwerken uit te stellen, weet ik inmiddels beter. Wat me daarbij opvalt is dat de tunnel uiteraard niet eindeloos is en zodra ik het licht ga zien, ik ook weet dat dit de beste keuze is geweest. Het elke seconde denken aan iemand verdwijnt, het missen verdwijnt, het inbeelden van scenario's als ze met n ander is verdwijnt. Ik kan ze zelfs onder ogen komen zonder daar een naar gevoel aan over te houden (wel een soort dubbel gevoel).

Wat ik probeer te zeggen maar blijkbaar moeilijk lukt is dat het terugkomen bij mijn ex, of een poging hiertoe doen; mij zeer waarschijnlijk niet veel verder had gebracht dan het uitstellen van het verdriet en een hele lange weg van zelfkwelling en angst/hoop. Het gaat uit om een reden, en wanneer je beide niet leert, groeit, ervaart etc etc dan is het gedoemd weer te mislukken. Er zijn altijd uitzonderingen waarbij het misschien wel een keer goed gaat, maar dit typende weet ik dat dit niet geforceerd kan worden met no-contact of andere manipulerende manieren.

Wanneer ik gedumpt word heb ik mijn handen vol aan mezelf, analyseren/ manipuleren/ hopen enz. bij mijn ex gaat me niet helpen om te sterken in dit proces of te leren en te groeien. Ik heb het geschreven vanuit mezelf omdat het in een vage beschrijving is waar ik ongeveer doorheen ga, maar ik denk dat meer mensen zich hiermee kunnen identificeren.