We've got to let it breahte,
If love hurts it won't work,
we've got to let it breathe...

Zo denk ik er nu over. Misschien is het geen contact wat we nu hebben wel beter zo. Dat doet pijn om te zeggen.
Hij zegt dat ik veel voor hem beteken, hij om mij geeft.
Maar als dat zo is, wrm laat hij dan niks meer van zich horen?
Vrienden zeggen: hij is bang dat je niks meer van hem wilt weten.
Ja, ik houd wel een houding aan van: back off! Heb geen interesse.

Maar hij kent me zo goed, hij moet toch wel beter weten?

Zo nu en dan kan ik het niet laten.
Dan haal ik herinneringen op. Ik moet er dan gwn om lachen, op de hoop dat ik het accepteer. Maar dat heb ik nog steeds niet.
Vanmiddag met een lach kunnen kijken naar hoe het eerst was.
Nu zit ik met tranen, over dat ik het terugwil.

Ik mis hem. En ik weet dat het op een dag over is. Dat de pijn weg is.
Dat ik verder ga en los heb gelaten. Maar die dag is er nog lang niet en het heeft tijd nodig. Ik wil hem zo graag spreken.Je maatje verliezen verwerk je niet zomaar, iig ikke niet.

Vaak vraag ik me af.
Als loslaten het beste is, goed is, waarom voelt het dan zo fout?

Mijn leven lijkt zo leeg op dit moment. Heb altijd tegen mezelf gezegd: laat je vriendje niet een deel van je leven innemen en toch is het weer gebeurd. Nu hij weg is mis ik iets, ik mis hem.

Ik zal ook zonder hem gelukkig moeten zijn en merk dat ik mezelf beetje bij beetje bij elkaar aan het rapen ben.
Het lijkt steeds meer alsof hij nooit heeft bestaan. Het lijken steeds meer vage herinneringen. Zijn stem, kan het nog ergens horen in het geheugen maar helemaal staat het me niet meer bij.

Langzamerhand begint mijn verstand meer macht te krijgen over mijn hart.
Wow wat doet dat pijn en wow, wat heeft mijn hart het zwaar te verduren.
Gevoelens op nul en je verstand achterna gaan.

Mijn verstand zegt: verbeek alles wat je nu nog hebt met hem. Hij komt niet meer terug. Ga verder.
Mijn hart schreeuwt: nee doe niet, neem dan geen contact met hem op maar laat hem niet los!

Het regent buiten, het perfecte weer voor ldvd. Somber.
Zometeen moet ik helaas dat weer in.

Afgelopen dagen door de war gemaakt. Ben heel close geworden met een jongen die ik pas heb leren kennen.
De klik was er meteen. Zelfs zijn vrienden maakten grapjes als we bij elkaar waren. Dus hij is ook niet stil over mij geweest. Hij vroeg of we samen eens wat konden drinken en dat hebben we ook gedaan, het was erg gezellig en we spreken elkaar elke dag.

Het lijkt wel steeds erger te worden mijn ldvd.
De angst dat ik hem kwijt ben wordt steeds groter.
Toen het uit was gegaan hadden we nog elke dag contact. Hij nam elke dag contact met me op, dan wel via msn.
Zodra ik online kwam knipperde zijn schermpje onderin. Vertelde mij dat ik nog veel voor hem betekende etc.
Dat hij een *** was omdat hij niet wist wat hij wou. Dat hij het zelf ook niet begreep.

Loop al de hele avond te huilen en het wilt maar niet stoppen.
Als ik jou foto zie dan kan ik mijn ogen er niet vanaf houden.
Als ik je gedicht lees die je ooit naar me had verzonden kan ik maar niet
begrijpen dat het nu zo is gelopen.

Ik wil je huilend opbellen, je alles vertellen. Niet alleen dat ik jou mis maar heb je steun zo nodig.
Morgen een belangrijke uitslag van iets wat mijn leven in één keer deed instorten. Waar ik
nu maanden met mijn familie aan werk. Morgen misschien een nieuwe kans op het oppakken