Vaak vraag ik me af.
Als loslaten het beste is, goed is, waarom voelt het dan zo fout?

Mijn leven lijkt zo leeg op dit moment. Heb altijd tegen mezelf gezegd: laat je vriendje niet een deel van je leven innemen en toch is het weer gebeurd. Nu hij weg is mis ik iets, ik mis hem.

Ik zal ook zonder hem gelukkig moeten zijn en merk dat ik mezelf beetje bij beetje bij elkaar aan het rapen ben.
Het lijkt steeds meer alsof hij nooit heeft bestaan. Het lijken steeds meer vage herinneringen. Zijn stem, kan het nog ergens horen in het geheugen maar helemaal staat het me niet meer bij.

Ik wil het zo graag begrijpen maar uit ervaring weet ik dat het niet te begrijpen valt. Het gebeurd gewoon door o.a versch. redenen.

Ik kijk vaak naar de lucht en denk dan bij mezelf: moet jij je ook niet verschrikkelijk rot voelen? Denken wij gwn niet hetzelfde. Je zei dat je dit eigenlijk niet wou, maar niet anders kon. Dat je van me wilt houden en dat je me wilt missen. Hebben we contact zo plotseling gestopt met elkaar zonder echte reden omdat we beide hetzelfde denken? Owh.. ze praat niet met me, ze mist me niet. Dus ze zal het vast niet leuk vinden als ik met haar praat. Ze gaat nu vrolijk door en denkt niet meer aan mij? Maar heb je dan niet door dat het niet zo is. Als het goed is ken je me als geen ander en weet je dat dit mij niet in de koude kleren is gaan zitten.

Vraag me af of je wel eens aan me denkt, je bij die gedachte je niet rot voelt. Je terug denkt aan wat was en wat je allemaal hebt weggegooid. Maar blijkbaar mis je me niet genoeg om terug te komen.
Anderen zeggen: misschien durft ie niet. En eerlijk, ik ben ook niet lief tegen je geweest en je zal vast denken dat ik een hekel aan je heb. Heb ook gelogen met: ik wil je niet terug op dit moment. Het was niet waar. Ik deed het alleen om me sterk over te laten komen.
Zelfs mijn vriendinnen kunnen hier niet tegen, die snappen niks van de situatie meer.

Het leven lijkt zo'n stuk saaier zonder jouw opmerkingen, zonder jouw kijk op dingen. Heb nu een andere jongen gevonden, hij zegt mij 100% te vertrouwen. Een andere jou, ik weet dat hij nooit je plek in kan nemen. Vind hem niet leuk hij is alleen een goede vriend, maar op dit moment afleiding. Nu krijg ik van hem smsjes op een dag, komt hij aanstormen op msn. Kan hij mij niet met rust laten. Maar het kan jou niet vervangen, krijg je maar niet uit mijn hoofd.

Ergens wil ik voor je deur staan en jouw reactie zien. Je zult vast schrikken, of je wordt boos. Misschien wordt je wel emotioneel, zoals e zowat aan de telefoon was. Je had het er moeilijk mee. Konden we maar gwn zorgenloos in elkaars armen liggen, gedachten op nul zoals we eerder altijd gedaan hebben. Gwn, genietend van elkaar.

Waren de tijden samen niet zoveel beter dan dat we nu alleen zijn?Zeg me dat je niet de enigste bent die hier zo over denkt.