Zo nu en dan kan ik het niet laten.
Dan haal ik herinneringen op. Ik moet er dan gwn om lachen, op de hoop dat ik het accepteer. Maar dat heb ik nog steeds niet.
Vanmiddag met een lach kunnen kijken naar hoe het eerst was.
Nu zit ik met tranen, over dat ik het terugwil.

Ik mis hem. En ik weet dat het op een dag over is. Dat de pijn weg is.
Dat ik verder ga en los heb gelaten. Maar die dag is er nog lang niet en het heeft tijd nodig. Ik wil hem zo graag spreken.Je maatje verliezen verwerk je niet zomaar, iig ikke niet.
En nog wil ik me sterk tegenover hem houden. Kijk eens: ik neem ook geen contact op met je. Dom eigenlijk die trots he?

Maar geen contact is nu beter denk ik als je het helemaal wilt afsluiten. Laatste x dat ik hem sprak was het van: ik spreek je wel weer. Ja daar ging ik toen wel van uit.
Maar nee.. ik weet nu wel ongeveer wat er aan de hand is met hem.
Het verklaart iig een hoop. Het verklaart wrm hij bepaalde dingen heeft gezegd, waarom hij bepaalde dingen niet meer kon etc.
Het had allemaal met angst te maken, de angst om mij kwijt te raken was zo groot dat hij zn gevoelens heeft stop gezet. Nu hij mij kwijt is, hoeft hij niet meer bang te zijn.

Het valt een beetje op zijn plaats, alleen dat laatste niet: geen contact.
En helaas ben ik het type dat alles moet weten natuurlijk. Zal ik dit ook niet zo snel laten rusten, eigenwijs!

I thought our love would be so beautiful
Somehow, we'd make the whole world bright
I never knew that fear and hate could be so strong
All they'd leave us were these whispers in the night
And, still, my heart is saying we were right

Ik mis je, je weet niet half hoeveel. Je denkt vast: ze haat me en ze is verder gegaan, ze neemt geen contact op met me. Maar je wilt niet weten hoe graag ik jou een sms stuur, weet alleen niet wat ik erin moet zeggen. Of jij er behoefte aan hebt is een ander verhaal. Houd van je en zal het nooit vergeten. Je was en bent heel belangrijk voor me. Kon ik dit maar tegen je zeggen...