M'n voorbije dagen/week is echt rot geweest. Maar als je dan Ron's blog leest vraag je je af waar ik in godsnaam over loop te zeiken. Op sommige momenten zit je ZO diep dat je zelfmoord begint te overwegen. Ik weet heel goed wat veel mensen (hier) door maken, maar kan me niet eens inbeelden wat er in godsnaam door Ron's hoofd, hart en lijf heen moet gaan. Die man verdient een standbeeld!

Vorige nacht heb ik de beste droom ooit gehad. Enkel om dan wakker te schieten (van geluk) en te beseffen dat de realiteit geen film is. M'n geluk sloeg onmiddelijk om in afgunst, woede, pijn... Ik droomde dat ik bij Sofie thuis was. We stonden elkander te kussen. Niet het gewone *smak* *smak* maar het echte tortelduifjes-liefde-gekus. We staan om elkaar verwikkeld, de tranen springen in de ogen van blijdschap. Elkanders voorhoofd en neuzen tegen elkaar. Die verliefde speelse blik terwijl je elkaar lachend aankijkt. Haar moeder en jongste zus waren in de kamer naast ons; de keuken. Om één of andere reden moesten ze regelmatig de deur openen en konden ons steeds zien staan. Elke keer de deur open ging trok ik me los omdat niemand mocht weten dat het terug goed ging. Tot op een moment Sofie me steviger vastgrijpt als ik me tracht weg te trekken en in m'n oor fluistert "Ik wil dat m'n moeder het ziet".

Dus belt ze me vandaag maar weer eens uit bed. "Vandaag zal het ook niet lukken om te fietsen." -klinkt het. Ik ben zelf al niet meer verbaasd. Teleurgesteld ja, verbaasd... nee. Mevrouw heeft het makkelijk nu hé? Altijd wel iets of iemand te doen. Morgen zal het ook niet lukken zegt ze er maar ineens bij. En overmorgen, de dag erna, de dag daar na, de dag daar na, etc ook niet denk ik er zelf maar bij.

Ze vroeg me wat ik gisteren nog gedaan heb. "Niets..." -zeg ik stil. "Hoe was jouw dag nog?" Krijg ik een korte samenvatting van haar dag en wat ze gekocht heeft. Ik zeg haar dat ik haar dan deze avond kom halen, kunnen we iets leuk doen. Had ze niet veel zin in blijkbaar, ze wimpelt het af. Deze middag komt die jongen bij haar langs die ook mee zou gaan fietsen. Samen werken aan iets voor zijn herexamen.

In de laatste alinea van m'n vorige blog heb ik verteld dat we vandaag zouden gaan fietsen. Niet dus.

Ik was net 3 passen uit bed toen de telefoon ging. Ik zag dat zij het was. M'n hart zwol op van geluk. Er is niets zo plezant als wakker worden met de stem van je (ge)liefde. Ik nam op en liet me achterover terug op m'n bed vallen. "Hey!!!" Maar m'n vreugde werd al snel ongedaan gemaakt. Ariane, haar vriendin die binnekort trouwt, had haar gebeld om samen naar de stad te gaan en voor de duizendste maal iets te zoeken voor sofie om aan te doen tijdens de trouw.

De voorbije dagen zijn nog niet zo slecht geweest. Maar ik zit hier nu met een verward, onzeker gevoel.

3 dagen geleden (donderdag) is redelijk snel aan me voorbij gegaan zonder echt veel gedaan te hebben die dag. Naar de avond toe heb ik een paar meisjes die ik recent leren kennen heb gezelschap gehouden. De één doet nu al bijna een jaar salsa (volgende week beginnen mijn salsa lessen) De ander ziet het zitten om te lopen (iets wat ik graag doe om me te ontstressen) En de volgende is een meisje waar ik me wel goed bij voel. Ze doet op sportief vlak zo wat vanalles. Ze heeft nog hier in Gent (België ) baseball gespeeld en woont nog regelmatig de wedstrijden bij.

Zo, gaan we maar direkt met de deur in huis vallen. Ik ben te weten gekomen (zie vorige blog) waar Sofie geweest is die vorige nacht. Ze was dus echt wel van plan om bij Katrien te blijven slapen, maar daar was niet echt plaats. Ze kon kiezen tussen de zetel van Katrien of op een matras bij Jessica (lees: Sebastien). Ze koos het matras.

We hadden elkaar na mijn vorige blog nog op MSN gesproken. We waren (voor de honderduizendste maal) aan het afspreken om naar de film te gaan. Maar aangezien ze de volgende ochtend vroeg op moest vroeg ze om het te verplaatsen naar de volgende dag. Ze ging vroeg slapen, en vlug nog even naar een vriendin van haar (Ik begreep wel waarom, maar dat doet er niet echt toe in deze blog.)

Gisteren heb ik in de namiddag nog even met m'n ex gebeld. Vroeg haar om 's avonds naar de film te gaan. Ze vroeg welke maar ging er verder niet op in. OK, dan heb ik er ook maar over gezwegen. Ze ging nog met haar jongste zus naar de stad.

's Avonds belde ik naar haar huis en haar vader nam op. Sofie was er niet en sinds het uit is zegt haar vader me ook niet meer waar ze heen is, of ze nog lang weg zal zijn etc. Dan maar naar haar GSM gebeld. Geen antwoord. Heb me sterk gehouden en niet opnieuw gebeld tot deze ochtend.

Vandaag moest ze haar resultaten halen. Ze studeert nl. af. Tot laat in de voormiddag lag haar GSM steeds af. Rond de middag heb ik nogmaals geprobeerd en toen nam ze op. Ze stond nog aan te schuiven en ging me een berichtje sturen zodra ze meer wist. Ik ben direkt naar haar faculteit gereden. Een klein kwartiertje gewacht en toen kwam ze buiten met 3 van haar vriendinnen, Ariane, Katrien en Jessica. Ze zag me en schudde bedroefd haar hoofd, 1 herexamen. Echt klote! Na alles wat ze er voor gedaan heeft.

Ik weet dat ze me mist, dat ze me nog steeds graag ziet. Ze zegt het zelfs! Nu niet meer, maar niet zo lang geleden wel nog.

Gisteren had ze haar praktisch rij-examen voor de wagen. Ze werd gebuisd. (Mijn proficiat! kaartje zal hier dus nog wat langer blijven liggen)
Ik had mij speciaal al helemaal klaargemaakt om te vertrekken van zodra ik wist dat ze thuis was. Toen ze belde om me het slechte nieuws te melden ben ik dan ook direkt naar daar gereden. Haar 2 zussen en moeder waren ook thuis. Snel nog een kom soep en boterham meegegeten.

Ik heb haar wat trachten te troosten maar ze deed ook heel bot tegen me. Wat ik wel kan begrijpen, en ik ben al 6 jaar gewoon dat ze zo reageert. Enkel is het nu wel erger dan vroeger. Op een bepaald moment kon ik niet meer aan hoe ze tegen me deed. (Ik deed nog maar m'n mond open en ze vloog al uit) Ik wou, ietwat op m'n tenen getrapt, weg gaan.