Dus belt ze me vandaag maar weer eens uit bed. "Vandaag zal het ook niet lukken om te fietsen." -klinkt het. Ik ben zelf al niet meer verbaasd. Teleurgesteld ja, verbaasd... nee. Mevrouw heeft het makkelijk nu hé? Altijd wel iets of iemand te doen. Morgen zal het ook niet lukken zegt ze er maar ineens bij. En overmorgen, de dag erna, de dag daar na, de dag daar na, etc ook niet denk ik er zelf maar bij.

Ze vroeg me wat ik gisteren nog gedaan heb. "Niets..." -zeg ik stil. "Hoe was jouw dag nog?" Krijg ik een korte samenvatting van haar dag en wat ze gekocht heeft. Ik zeg haar dat ik haar dan deze avond kom halen, kunnen we iets leuk doen. Had ze niet veel zin in blijkbaar, ze wimpelt het af. Deze middag komt die jongen bij haar langs die ook mee zou gaan fietsen. Samen werken aan iets voor zijn herexamen.

Stil en droevig zeg ik haar dat als ze geen zin heeft om dingen met me te doen dat ze niet hoeft. Als iemand anders onverwacht aan haar deur staat, of op het laatste nippertje belt, lukt het steeds wel om met die persoon iets te doen. Ze belt er zelf ONZE afspraak voor af. Maar als ik iets vraag, soms zelf dagen op voorhand, dan lukt het nooit. Geen tijd, iets anders te doen. Geen zin, te moe. Onmiddelijk begint ze een verantwoording ivm gisteren uit haar mouw te schudden, "Ja maar Ariane dit, en die trouw dat." Ik zeg haar dat ik geen verantwoording hoef. Wat ik er dan weer niet bij zeg (om ruzie te vermijden vermoed ik) is dat ik gewoon duidelijkheid en eerlijkheid wil. Ze verzwijgt ook vanalles, dat weet ik gewoon door en hoe ze sommige zaken zegt. Ik ga er ook niet op in om te vermijden dat ze er op gaat letten en ik dan helemaal niets meer te weten kom.

Na ze een einde maakte aan onze relatie zei ze meer dan eens dat ze er nog steeds voor me is, dat ze me niet uit haar leven wil. Ik ben haar maatje en de belangrijkste persoon in haar leven geweest. We gaan samen nog leuke dingen doen. Bullshit! Om de titel van deze blog wat te verduidelijken. Ik geloof haar wel, maar ze vindt kontakt enkel goed als het haar uit komt. Maw, als er niemand anders tijd voor haar heeft. Dat ik op om het even welk moment paraat sta vindt ze maar vanzelfsprekend. Ik begrijp die ingesteldheid wel hoor, ze zet liever haar gedachten op iets anders ipv steeds aan mij toe hoeven denken. Ik weet hoe zwaar en pijnlijk het is, dus begrijp ik maar al te goed hoe het voor haar ook is. Maar dat neemt niet weg dat ze het me wel heel moeilijk maakt. Terwijl zij afleiding heeft zit ik hier maar weer, alleen. Het ging een tijdje beter met me toen ik vanalles ondernam. Voelde me er goed bij, we hadden toen ook nog meer kontakt. Toen zat ze nog in haar examens en hunkerde naar aandacht met me. Nu hebben zij en haar vrienden tijd zat en ben ik enkel goed voor gaatjes te dichten.

Ik heb haar kort daarna nog terug gebeld. Was een luchtig gesprek. Niets speciaal gezegd, maar ik ga hier nu stoppen want als ik dit nog veel langer maakt leest helemaal niemand het nog Exact nog 1 maand van vandaag is het haar verjaardag (12 aug). Ik hoop uit de grond van m'n hart dat ik haar kan zien. Of ik haar m'n 'huwelijkstext' alsnog voorlees/geef weet ik nog niet.