Wat de mooiste dag uit m'n leven tot nog toe moest worden is nu de eenzaamste. Ik vraag me af wat ze denk en voelt als haar zus die CD aan Sofie geeft. Bellen zal ze me niet, ze zit in Tsjechië.

Het is nu al bijna 16 weken uit en we hebben elkaar al bijna 4 weken niet meer gezien of gesproken. Ik zou haar willen bellen of een SMSje sturen, maar dat doe ik best niet. Of toch? Och, het haalt niets meer uit.

In m'n hoofd speelt een fictionele diashow af van wat vandaag zou moeten zijn. Ontbijt op het bed. Lekker intiem zijn. Iets leuk doen waar we ook op reis zouden zijn. 's Avonds bij zonsondergang op het strand haar ten huwelijk vragen.

Gisteren heb ik in een zwak moment naar de beste vriendin van Sofie gebeld. (ter info, vandaag hebben we elkaar al 3 volle weken niet meer gezien noch gehoord) Ze nam op en ik kon me niet inhouden van wenen (verdorie!) We hebben een half uurtje gepraat. Dat ik haar mis. Waarom belt ze me niet? Alles is 1 grote leugen geweest...

Haar vriendin zei tegen me dat ze het raar vond en dacht dat ze wel al zou gebeld hebben. Maar zelf hoort ze Sofie ook niet veel meer (wat me niet verbaasd). Ik vroeg haar of ze nu mee met haar ouders op reis ging. Ja ze vertrekken morgen. Morgen?!!? Toen heb ik snel een muziek CDtje samengesteld, alle texten uitgeprint, in een doos gestoken, dicht getaped, gebeld naar haar jongste zus, zei dat ik iets aan de voordeur ging zetten voor Sofie. Of ze het wou mee nemen en het haar op haar verjaardag geven. (Alle cadeaus die reeds gekocht had heb ik een tijdje geleden al met het huisvuil meegegeven.)

Ik weet dus nog steeds niet zeker of m'n ex dit hier nu leest of niet. Ik krijg het idee van niet. Anders zou ze mij waarschijnlijk wel al gebeld hebben. Maar aangezien ze niet belt en waarschijnlijk niet eens komt kijken wat ik hier neerschrijf betekent dat zelf haar laatste woorden tegen me een leugen was.

Tijdens de Gentse Feesten heb ik een meisje (Liz), via via, leren kennen. Niet dat ik eenige intresse had, of avances maakte, blijkt dat ik me wel goed voel met haar in m'n buurt. In tegenstelling tot mezelf hadden de andere mensen die er telkens bij waren dat blijkbaar door.

Dinsdag (26 juli) was er bij een vriend (Wouter) een barbeque georganiseerd. Ik had al laten weten dat ik waarschijnlijk ging komen, maar was nog niet 100% zeker of ik wel kon. De aller laatste dag van de gentse feesten (25 juli) ben ik met Wouter, zijn lief (Elien), zijn zus, en nog een aantal vrienden naar de feesten gegaan. We zijn heel lang gebleven (7u 's ochtends). Toen we allemaal naar huis gingen ben ik nog even bij Elien gebleven omdat ze moest wachten op de bus. Tijdens het gesprek daar al wachtend zei ze "Liz komt morgen ook, verhoogt dat de kans niet dat je ook komt?" Ik was ff uit m'n lood geslagen. Doe of zeg ik iets dat de indruk wekt dat ik iets heb voor haar? Hmmm. Ze hadden er blijkbaar ook al onderling over gesproken. Dat Liz ook niet goed wist wat er mee aan te vangen, dat gedoe met m'n ex enzo...

In de ballen geschopt, op de neus gestampt, aan het haar getrokken, hart uit het lijf gerukt, in stikstof bevroren en tegen de muur stukgegooid. Aan de grond genageld en met stenen bestookt, op het achterhoofd geslagen, bespuugd en uitgelachen.

Dat heb je me aangedaan. Dank je.

Waar ben je nu met al je beloftes? Waarom mag jij gelukkig zijn? Wie ben jij geworden? Wat moet ik nu? Waarom is het moeilijk van een ander te houden terwijl jij dat vanzelfsprekend blijkt te vinden? ... Hoe kan jij gelukkig zijn?

Heb ik de wilskracht in de ogen?
Onze handen houden elkaar niet meer samen.
Zal ik niet meer op je wachten?
We zijn weg, kom.

Worden we op een dag gestraft?
Dit hart is het enige dat ik heb.
Nemen we een nieuwe weg?
Ik tril ook een beetje.

De dromen verloren waar ik van hield.
Tijdens dat we niets deden.
Er rest ons nog een heel leven om te huilen.
En nu zijn we helemaal alleen.

Weet je wat ik doorsta?
Ik zie overal je naam in het groot op de muur geschreven.
Je handen branden nog op m'n lichaam.
Ik heb je verloren, vervolgens hou ik niet langer van me.
Dan ben ik zeker dat ik de wonde kan dichten.

Vandaag net een week geleden dat we elkaar voor het laatst gezien en gesproken hebben. We zijn nu al een dertiental weken uit elkaar waarvan deze de ergste en tegelijk de beste geweest is. Voor zo ver ik me kan herinneren is dit de eerste maal in de voorbije zes jaar en zes maanden dat we elkaar zo lang niet gehoord hebben. Ik baal er echt van. Zeker als ik in gedachten neem wat zij allemaal aan het doen is, dat ze lacht en plezier heeft. Niet aan me denkt...

Vorige zaterdag werden er in Gent gratis toegangsbandjes uitgedeeld voor een optreden van Clouseau. Ik wist al langer dat ze me er niet bij wou maar ontkende die gedachte steeds. Stonden we (Sofie, een vriend van haar -niet dé vriend- en ikzelf) daar aan te schuiven.

Wat moet ik doen? M'n ex weet dat nu dat ik hier op deze site dingen schrijf en ik wil niet dat ze het leest. Door dat de site down was weet ik ook niet zeker of ze al zaken gelezen heeft. Het ergste is dat ik nu m'n gedachten en gevoelens hier niet meer kan zetten.