Ik weet dat ze me mist, dat ze me nog steeds graag ziet. Ze zegt het zelfs! Nu niet meer, maar niet zo lang geleden wel nog.

Gisteren had ze haar praktisch rij-examen voor de wagen. Ze werd gebuisd. (Mijn proficiat! kaartje zal hier dus nog wat langer blijven liggen)
Ik had mij speciaal al helemaal klaargemaakt om te vertrekken van zodra ik wist dat ze thuis was. Toen ze belde om me het slechte nieuws te melden ben ik dan ook direkt naar daar gereden. Haar 2 zussen en moeder waren ook thuis. Snel nog een kom soep en boterham meegegeten.

Ik heb haar wat trachten te troosten maar ze deed ook heel bot tegen me. Wat ik wel kan begrijpen, en ik ben al 6 jaar gewoon dat ze zo reageert. Enkel is het nu wel erger dan vroeger. Op een bepaald moment kon ik niet meer aan hoe ze tegen me deed. (Ik deed nog maar m'n mond open en ze vloog al uit) Ik wou, ietwat op m'n tenen getrapt, weg gaan.
Ze hield me tegen en wou niet dat ik weg ging. Ik zei haar dat ik haar begreep, dat ik haar wou troosten, maar dat ze nu wel héél erg vies tegen me deed. Ze verontschuldigde zich, we hebben nog wat gepraat, mocht haar aanraken, vasthouden en troosten.

Daarna hebben we ons nog wel kunnen vermaken. Haar jongste zus had een piepjong vogeltje in de tuin gevonden dat we voor verzorging binnen in huis hebben genomen.
Sofie (m'n ex) was nog moe van het vroege opstaan en vroeg me dan om weg te gaan omdat ze wat wou slapen. (Dit doet dus ongelofelijk veel pijn hé! Normaal zou ze gevraagd hebben of ik niet bij haar wil komen liggen.) Ik ben naar huis gegaan, even gechat, wat TV gekeken, in slaap gevallen in zetel.

Toen ik rond 19u weer wakker werd heb ik haar gebeld. Het was een luchtig leuk gesprek tot ik op een bepaald moment iets over een vriend van me zei, die iets over haar tegen mij had gezegd dat ik echt niet leuk vond.
Zo is de bal weer aan het rollen geraakt en zijn we terug in discusie gegaan.
Weer al die zever... boos worden, stemmen verheffen, wenen, verwijten en wat nog allemaal.
De eerste maand en half na dat het uit was zei ze soms nog dat het mss goed kon komen, of iets gelijkaardigs als "Als we het nog eens proberen en het loopt weer fout, wat dan?".
Maar ik heb haar alsmaar blijven pushen, ben blijven zagen, ipv te doen zoals ze vroeg: haar tijd en ruimte te geven.
Nu zegt ze dat het nooit meer goed komt, ik mag niets vragen of ze vliegt uit. Ze vraagt me in haarleven te blijven, dat we nog vrienden kunnen zijn, maar dat we nu elkaar beter wat met rust laten. Ze wil dat ik het laat voor wat het is. Ze wil zelfs dat ik eens goed kwaad op haar word.
Ik weet waarom ze dat wil, omdat ze het zelf juist heel moeilijk heeft als ik bij haar ben, lief tegen haar doe en troost.
Maar ik zie aan haar dat ze het juist heel graag heeft dat ik er ben voor haar, zoals ik haar komen troosten ben, maar dat ze achteraf weer denkt "verdikke!" Het is heel moeilijk voor me om boos te zijn op haar, omdat ik haar situatie begrijp. Ik weet wat voor leed ik haar heb angedaan. Hell! Ik begrijp zelf dat ze me uiteindelijk daardoor bedrogen heeft.

We hebben elkaar beloftes gemaakt. Die leef ik nu allemaal na. Één van de zaken dat ze me zelf gevraagd heeft om haar te beloven is om altijd te blijven vechten voor haar.
Waarom verbreekt zij al haar beloftes?...

Ik vroeg haar aan de telefoon wanneer ze gestopt is met van me te houden. "Dat ben ik niet", zei ze.
Daarna (diezelfde avond nog steeds) heb ik nog 2 maal naar haar gebeld. Geen ruzie gemaakt ofzo, gewoon... elkaar missen. We waren ook beide naar dezelfde film aan het kijken, een heel romantische. Waar een liefde -that's ment to be- fout afloopt. Ik was me aan het inhouden van wenen, in haar stem hoorde ik dat ze het ook moeilijk had.
Vroeger hadden we make-up-sex, nu zijn het make-up-telefoontjes geworden :/ (Waarvan ik die van de eerste maand dat het uit was wel héél erg mis, toen belde ze zelf soms nog omdat ze telefoonsex wou. Is nu allemaal jammergenoeg gestopt.)

Man, ik heb zin haar eens flink vast te grijpen, kwaad mijn gedacht te zeggen, en haar dan te kussen.
... Maar dat durf ik niet.