Sinds het gesprek van gisteren met mijn ex, gaat het eigenlijk best oke. Ik ben een stuk vrolijker, heb weer echt zin om naar buiten te gaan, ben niet meer chagrijnig tegen mijn ouders. Het is alsof er een knop is omgezet.

He is zijn verjaardag. Ik heb hem vanmorgen een berichtje gestuurd. Ik typ even alles. Misschien een beetje raar om dat te doen, maar ik ben een open persoon en ik wil jullie graag laten meekijken met hoe het allemaal loopt en gaat met mij.

Ik: Ondanks de stilte vanaf jouw kant wil ik je wel een hele fijne verjaardag wensen en hoop ik dat je nu wel heel erg gelukkgi bent

Kreeg ik terug

J: Dankjewel. Ik hoop dat jij je ook snel beter voelt

Nou niet dus. Maar goed. Ik vroeg uiteindelijk maar hoe het met hem gaat.

Ik heb mezelf betrapt dat ik nog best wel wat hoop heb. Te veel eigenlijk. Ik fantaseer nog steeds dat hij ineens inziet dat hij een fout heeft begaan. Stom he? Die gevoelens had ik even uitgeschakeld, maar omdat hij morgen jarig is zit ik steeds aan hem te denken en te bedenken wat voor berichtje ik ga sturen. Zou ik hem mailen of whatsappen? Stiekem wil ik iets sturen waar hij wel op moet antwoorden, maar ik wil niet wanhopig overkomen.

Ik lig nu al even in bed. Morgen een sollicitatie gesprek. Niet heel erg zenuwachtig voor, gewoon normale spanning.
Maar wat baal ik nu dat hij me niet kan steunen, even een telefoontje om me succes te wensen en achteraf te vragen hoe het ging. Hij weet niet eens van dit gesprek af. Ben daar nu heel verdrietig over en moest het even kwijt.
Ik ga weer proberen te slapen, ben alleen bang dat het nog wel even gaat duren, misschien nog even tv kijken dan maar

Slaap lekker

Ik voel me nu een paar dagen op zich wel oke, met uitzonderingen daar gelaten, vooral 's avonds alleen in bed is het moeilijk.

Ondanks dat ik nog zoveel vragen heb, laat ik hem maar gewoon even met rust. Wie weet begint hij er zelf over. Donderdag ga ik hem nog wel feliciteren, maar het enige wat hij dan terug kan zeggen is 'dankjewel', dus voor mij heeft het geen zin. Maar ik wil hem wel laten merken dat er geen haat is.

Donderdag is hij jarig. Ik wil hem heel graag iets sturen, maar weet niet wat. Ik dacht iets in de trand van:

jammer dat je vind dat je me moet negeren. Ik had gehoopt op een afsluiting, maar helaas gun je mij die niet.

Ondanks dat hoop ik dat je een hele fijne verjaardag hebt en wens ik je nog vele jaren toe.

Gefeliciteerd

Misschien een beetje hard? Of moet ik niks sturen? Of alleen gefeliciteerd? Wat vinden jullie?

Ben ik weer.
Ik heb nog steeds niks gehoord, ergens doet dat wel pijn. Aan de andere kant zie ik nu dat hij het echt niet waard is.
Ik heb nu wel de vraag waarom hij in godsnaam niet wil antwoorden? Wat kan de rede zijn?
Heeft hij de mail überhaupt wel gelezen? Wil hij mij niet kwetsen? Vindt hij het niet interessant?
Ik vind het zo kinderachtig dat hij zo doet. Zo iemand is mijn verdriet toch ook niet waard?

Maar als ik dan denk aan hoe hij eigenlijk is: