Ben ik weer.
Ik heb nog steeds niks gehoord, ergens doet dat wel pijn. Aan de andere kant zie ik nu dat hij het echt niet waard is.
Ik heb nu wel de vraag waarom hij in godsnaam niet wil antwoorden? Wat kan de rede zijn?
Heeft hij de mail überhaupt wel gelezen? Wil hij mij niet kwetsen? Vindt hij het niet interessant?
Ik vind het zo kinderachtig dat hij zo doet. Zo iemand is mijn verdriet toch ook niet waard?

Maar als ik dan denk aan hoe hij eigenlijk is:
Lief, spontaan, leuk, aardig, houdt van knuffelen, altijd het beste met iedereen voor, niemand willen kwetsen, bang wat andere van hem vinden, iedereen altijd te vriend houden, een echte heer.

Dan snap ik nog minder waarom hij niet met mij wil praten. We hebben geen ruzie gehad, hij heeft zelfs sorry gezegd voor het uitmaken (tijdens het uitmaken via whatsapp). Ik vind het maar raar.
Aan de ene kant denk ik dat hij gewoon niks met mij te maken wil hebben en het zo wel makkelijk vind, aan de andere kant denk ik dat er meer aan de hand is. Dit herken ik namelijk echt niet in hem.
Zal hij ooit nog iets uit zichzelf laten horen?

Geloof me, het gevoel van hem terug willen wordt steeds minder, ik wil echt gewoon weten hoe hij zich voelt. Opgelucht, boos, verdrietig, misschien voelt hij helemaal niks. Ik moet het gewoon weten. Maar ik wil hem niet nog een keer een bericht sturen, hij antwoord toch niet. Dan ben ik degene die hem stalkt, dat is wel het laatste wat ik wil. Nee, ik laat het bij die mail. Maar die vragen komen continu in mijn gedachten.

Ik heb een break-up op deze manier nooit eerder meegemaakt. Ik heb het ook wel eens uitgemaakt met iemand waar ik niet van hield, we hadden echt pas net 2 maanden, maar ik heb met hem gezeten en met hem gepraat, over waarom. En al zijn vragen beantwoord. Ook de vragen die hij later nog had.
Bij mijn andere ex liep het nog anders. Hij ging vreemd, dus ben weggestormd. Dat zijn allemaal duidelijke redenen, waar niemand nog vragen over kan hebben, maar dit.... dit is raar. Ik kan het gewoon echt niet op waarom hij mij, iemand waar hij 1,5 jaar mee heeft gehad, seks mee heeft gehad, op vakantie geweest, de hele familie ontmoet, op een begrafenis geweest, gelachen, alles mee heeft gedeeld, zo kan laten zitten. Ben ik zo verschrikkelijk? Haat hij mij?

Goed, ik weet dat dit geen zin heeft, maar ik kan er niks aan doen. Nu het houden van en gemis een klein beetje minder wordt (kleine stapjes), komt die woede en ongeloof steeds meer naar boven.