Ik heb mezelf betrapt dat ik nog best wel wat hoop heb. Te veel eigenlijk. Ik fantaseer nog steeds dat hij ineens inziet dat hij een fout heeft begaan. Stom he? Die gevoelens had ik even uitgeschakeld, maar omdat hij morgen jarig is zit ik steeds aan hem te denken en te bedenken wat voor berichtje ik ga sturen. Zou ik hem mailen of whatsappen? Stiekem wil ik iets sturen waar hij wel op moet antwoorden, maar ik wil niet wanhopig overkomen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik weet dat ik hem kwijt ben en we nooit meer samen komen. Dat besef is er echt wel, maar die hoop komt af en toe even om het hoekje kijken. Dan denk ik weer aan die leuke tijd die we hebben gehad:
onze eerste ontmoeting, eerste keer seks, zijn optredens waar ik altijd vooraan stond, naar de film gaan, samen koken, knuffelen op bed, grapjes maken, hij kon me altijd heel verlegen maken terwijl ik dat helemaal niet ben, de filmavonden, dolfinarium, blijdorp, dierenpark antwerpen, steden bezoeken zoals Utrecht, Delft, Leiden, Den Haag, Amsterdam en Rotterdam, naar de Heineken Experience, al die keren uit eten, de avonden in de kroeg, al die biertjes die we samen hebben gedronken, alle concerten/festivals waar we zijn geweest zoals DeWolff, Dotan, Westerpop, Bevrijdingsfestival, Night At The Park en Parkpop, met de hele familie koken en boogschieten, in scheveningen rondlopen, naar Alexandrium, elke keer weer naar de Mediamarkt voor snufjes, hij kon er niet voorbij lopen haha, echt een vent, het parkeren in Kralingse zoom om vervolgens met de metro naar Rotterdam centrum te gaan, zodat we veel goedkoper uit kwamen, samen muziekje luisteren, hij een liedje op zijn gitaar spelen, ik meegaan naar zijn band repetitie, samen uitslapen en dan nog uren in bed knuffelen en natuurlijk de vakantie naar Berlijn.

Ik weet eigenlijk niet wat ik het meeste mis. Alles eigenlijk. Ik moet er niet aan denken, maar het gebeurt. En morgen is hij jarig, dat wordt erg moeilijk. De hele dag denken dat hij een leuke dag heeft en ik er niet deel van uitmaak. Ik had een fles whiskey voor hem, omdat hij dat zo lekker vind. Ik wilde een taart in de vorm van een gitaar maken (gitaart) en ik wilde hem dit weekend mee uit eten nemen.

Volgend weekend zouden we naar Drive Like Maria gaan. Daar gaat hij nu ook zonder mij heen. Het wordt alleen nog maar moeilijker. De frustraties dat hij niks zegt worden ook alleen maar groter. Hoe kan je iemand laten praten zonder dat hij het irritant vind? Ik wil hem niet steeds berichtjes sturen, die negeert hij toch. Zooooo frustrerend!!