Mijn vriend en ik zijn (of waren) een jaar samen. De eerste maanden waren echt fantastisch, we praten constant over samenwonen, beestjes, kindjes, altijd samen zijn, maar ik ben daar iets voorzichtiger in en denk misschien iets te veel logisch na...hij wou al meteen samenwonen terwijl het voor mij iets te vroeg was, ik ben voorzichtiger geworden omdat ik al enkele tegenslagen achter de rug heb.

Vandaag mijn eerste poging gedaan om verder te gaan met mijn leven. Net met iemand naar de film geweest die ik via internet heb leren kennen. Niet mijn principe zo snel met iemand af te spreken (bij mijn ex heeft het vijf weken geduurd) maar ik zit nu in een stadium dat ik denk, what the hell, alles wat mijn zinnen iets kan verzetten is goed.

Het viel al bij al wel goed mee, op vriendschappelijk gebied dan, want aan iets anders kan ik momenteel echt nog niet denken. Maar toch dacht ik de hele tijd aan hem en dan constant vergelijken. En verdorie wat wou ik toch graag dat hij erbij was. Zo dat onwennige, van een eerste keer ergens naar toe gaan met iemand die je niet kent, sommigen vinden het spannend, ik haat het...

Na een paar redelijke dagen gaat het sinds mijn droom gisteren weer slecht met mij. Kan weer enkel de goede dingen zien, alles spookt weer door mijn hoofd.

Daarbij heb ik vandaag vrij, dus het is weer een typische piekerdag. Was weer om zes uur wakker vanmorgen, probeer de tijd om te krijgen met DVD's en andere stomme programma's. Kan het vandaag echt niet aan om de deur uit te komen.

Alsof ik me nog niet slecht genoeg voelde, kreeg ik net een bericht van een collega. Hij had nog iets van mij wat hij zou binnenbrengen en dat had hij dus gedaan. Was niet lang gebleven maar ik kreeg de groeten. Mijn reactie was, ah ja, das alles wat hij gezegd heeft of watte? Maar ik kreeg meteen zo'n slecht gevoel hiervan, en ik weet niet wat het was: spijt dat ik er niet was en hem niet heb gezien? Of bijna een jaloezie dat mijn collega's hem gezien en zelfs met hem gepraat hebben? Ik heb hem nl niet meer gezien sinds hij mij dumpte van het ene op het andere moment.

Elke nacht droom ik van hem...waarom toch? Nu ja, het antwoord is simpel, omdat hij de ganse dag in mijn hoofd zit natuurlijk. Maar het zijn altijd zo mooie dromen, wij samen, toffe dingen aan het doen...

Deze nacht waren we samen in Six Flags, vraag me niet waarom, zijn we nooit geweest. Maar het was zo tastbaar en echt, of ik hem kon aanraken als ik wou. En dan word ik wakker...de ontnuchtering!

Waarom doet m'n eigen geest me dit aan? Of ik me zo al niet ellendig genoeg voel, ga ik er zelf nog een schepje bovenop doen! Onbewust weliswaar...

My mind is playing tricks on me!

Als ik het ellendigste moment van de dag moet noemen, moet dat wel 's morgens zijn. Als ik na een onrustige nacht vol zware dromen weer veel te vroeg wakker word, komt het besef elke morgen opnieuw. En dat slaat in als een bom. Nooit meer dit, nooit meer dat...

Elke avond als ik denk, nu gaat het ietsje beter, is de morgen erop dubbel zo erg. Hoe kom ik het weekend door? Mij altijd afvragend wat hij nu aan het doen is. Terwijl ik anders elk moment van de dag wist waar hij uithing. Nooit meer tegen hem aankruipen, nooit meer zijn armen rond mij heen, dat gaf me altijd zo'n zalig, veilig gevoel.

Gisteren was echt een vreselijke dag. Ik moest naar een jaarlijks evenement van het werk, vertrekken om zeven uur 's ochtends en pas thuis om half twee 's nachts. De ganse dag werd ik omgeven door 'happy people' die zich rot amuseerden, terwijl ik maar aan één ding kon denken: hem.

Geen vijf seconden kan ik het uit mijn hoofd zetten, voel me ellendig 24 op 24. En dat er dan mensen zijn die klagen en klagen over de stomste dingen zoals; ik ben moe, ik heb honger, blablabla. Dan denk ik, waar maak je je toch druk om? Jij kruipt straks, hoe laat het ook is, lekker tegen je liefste aan in bed, terwijl ik in een leeg, koud bed kruip.

Ik ben gisteren zoooo stom geweest. Ik had me voorgenomen mn ex (haat dat woord) gisterenavond na een week nog eens aan te spreken op msn, omdat ik met zoveel vragen zit. Hij had vorige week gezegd dat we nog wel eens zouden verder babbelen als mij dat kon helpen. Vandaar...

Ik wist niet wat ik las! Of ik met een totaal andere persoon aan het praten was, een koele kikker, terwijl hij altijd zo warm en lief was. Hij vroeg eerst hoe het met mij was en zo, maar vanaf het moment dat ik vragen begon te stellen, veranderde zijn stemming volledig. Hij zei dat hij geen zin had in een vijandig gesprek en dat hij graag met mij praat, maar dat hij zich niet elke keer weer wil verantwoorden.