Als ik het ellendigste moment van de dag moet noemen, moet dat wel 's morgens zijn. Als ik na een onrustige nacht vol zware dromen weer veel te vroeg wakker word, komt het besef elke morgen opnieuw. En dat slaat in als een bom. Nooit meer dit, nooit meer dat...
Elke avond als ik denk, nu gaat het ietsje beter, is de morgen erop dubbel zo erg. Hoe kom ik het weekend door? Mij altijd afvragend wat hij nu aan het doen is. Terwijl ik anders elk moment van de dag wist waar hij uithing. Nooit meer tegen hem aankruipen, nooit meer zijn armen rond mij heen, dat gaf me altijd zo'n zalig, veilig gevoel.
En nu voel ik me alleen, klein, kwetsbaar, leeg...
Ik weet dat ik het moet loslaten, maar die herinneringen...kon ik mn hersenen maar uitschakelen...
Ochtend = bah
Ik ken het gevoel dat je omschrijft helemaal. Al wekenlang word ik rond 7 uur wakker, nooit meer eens lekker om een uur of half tien. En dan inderdaad die lege rechterkant van het bed. Man, vreselijk! Doordeweeks valt het nog wel mee, want dan sta ik gewoon op, heb een wat uitgebreider ontbijt dan anders (neem meer de tijd, op zich natuurlijk beter dan altijd maar haasten 's morgensvroeg), en vertrek naar m'n werk. Maar op zaterdagmorgen is het allemaal wat confronterender. Dan heb je veel meer tijd.
Toch is het goed om niet thuis te blijven zitten. Ik ging nooit alleen naar het strand, maar dat vind ik de laatste tijd erg lekker. Even de frisse wind door m'n kop. Het wachten is nu op de eerste heftige najaarsstorm
Ik hou mezelf maar voor dat het vervelende gevoel ooit minder wordt, en diep in m'n koppie weet ik dat zo is, van een eerdere lange relatie. Maar bah, wat zijn die eerste verdrietige maanden toch zwaar.
MissMousse, blijf niet thuis zitten. Verwen jezelf desnoods met een leuk cadeau. Dat mag nu best... Sterkte!
Vroeg wakker zijn
Ik heb dat ook heel erg lang gehad. En dan werd ik elke zondagochtend om 05.00 uur wakker, vreselijk! En inderdaad vaak rond 07.00 uur weer. Da's echt niet leuk in het weekend en dan verlang je er zo naar om weer uit te slapen....
Door de week was het wel makkelijk want ik kon nooit goed uit mijn bed komen en nu stond ik dan meteen naast mijn bed omdat ik klaarwakker was en de lege plek naast me niet kon aanzien.
Nou......
Het wordt beter, echt waar!
Ik ben nu een half jaar verder en sinds een paar weken lukt het me weer om uit te slapen (wel af en toe wakker worden maar ik kom weer in slaap!). Ook kom ik 's ochtends weer slecht uit mijn bed en vindt dat nu helemaal niet meer erg! Want dat betekent dat het beter met me gaat. Ook "zie" ik de lege plek niet meer als lege plek. Het is nu mijn eigen bedje geworden.
Ik denk dat ik zo'n 4 tot 5 maanden elke ochtend met een k*tgevoel opstond en de keiharde waarheid weer doordrong. Totdat ik werd geconfronteerd met meerdere verbroken relaties in mijn omgeving en vanaf dat moment dacht ik elke ochtend dat ik wakker werd dat er wel ergere dingen op de wereld zijn. Dan kon ik gelijk mijn gedachten een beetje sturen en zakte de "pijn" weg. En nu heb ik dat psychisch hulpmiddeltje niet eens meer nodig sinds een maandje ofzo.
Er is een soort van innerlijke rust gekomen en ik vind het nu zelfs weer fijn om in mijn eentje uit te slapen.
Dus, met andere woorden.... Het duurt even, maar het wordt echt weer beter!
Alles went weer. Ik heb 7 jaar een relatie gehad waarvan 5 jaar samenwonen dus elke ochtend naast iemand wakker worden. Maar nu na een half jaar alleen wakker worden kan ik zeggen dat ik daar dus weer helemaal aan gewend ben.
Sterkte allemaal!
En..... Ga iets leuks doen als je die innerlijke rust nog niet hebt gevonden.
Vooral in het weekend!
Oh ja. Ik vond de weekenden ook vreselijk maar nu geniet ik er weer van en kijk ik er ook echt naar uit. Omdat ik een beetje ziekjes ben kan ik niets plannen met vrienden en ben ik het hele weekend alleen maar ik moet zeggen dat ik dat ook wel even lekker vind. Lekker dvdtje kijken, boekje lezen, lekker koken voor mezelf...
Het komt goed!
Liefs,
Hoop
depressief
Ben ik de enige die depressief thuis zit? Ook bij mij zijn de ochtende het ergst, eerst omdat ik inderdaad om 5 uur wakker werd met een misselijk gevoel een knoop in mijn buik. Nu omdat ik zo moe ben me zo depressief voel. Geen relatie, geen huis, geen werk en vader in het ziekenhuis. Het is gewoon teveel van het goede. Komt het ooit weer goed?
ja ik ken dat ook! in de
ja ik ken dat ook! in de weekends gaat da nog, mar in de week is da echt massas rot. En dan heb je 1 dag dat goed gaat en de volgende dag slaat dat weer om...
het is gewoon allemaal uitzichtloos. ze zeggen ge moet verder en blabla maar daar heb je op dit moment echt niks aan...
en dat je vader nu nog in ziekenhuis ligt... echt klote!
heel veel sterkte!
Hoi belleke
Ja die mensen die zeggen, je moet verder met je leven en verman jezelf echt vreselijk. Laat me gewoon mijn verhaal vertellen, 1x 2x 40x met te zeggen verman jezelf gaan alleen al mijn haren overeind staan. Die 'man' heeft mijn leven compleet verwoest en ik moet me nu ook gaan vermannen, grrrrrr.
idd
Idd,heel juist! ldvd is eigenlijk heel erg pijnlijk...
mensen die da nog nie meegemaakt hebben kunnen ni weten hoeveel pijn da da doet, ik ben er zelf van verschoten hoe erg ldvd je kapot maakt...
als er iets is , moete mar eens een berichtje ofzo sturen, iedereen steunt hier mekaar! h?ɬ©?ɬ©l v?ɬ©?ɬ©l sterkte!
dank je wel
Ik vind hier ook heel veel steun. Iedereen voelt zo'n beetje hetzelfde hier.
Heel herkenbaar. Jij ook heel veel sterkte.