Gisteren was echt een vreselijke dag. Ik moest naar een jaarlijks evenement van het werk, vertrekken om zeven uur 's ochtends en pas thuis om half twee 's nachts. De ganse dag werd ik omgeven door 'happy people' die zich rot amuseerden, terwijl ik maar aan één ding kon denken: hem.

Geen vijf seconden kan ik het uit mijn hoofd zetten, voel me ellendig 24 op 24. En dat er dan mensen zijn die klagen en klagen over de stomste dingen zoals; ik ben moe, ik heb honger, blablabla. Dan denk ik, waar maak je je toch druk om? Jij kruipt straks, hoe laat het ook is, lekker tegen je liefste aan in bed, terwijl ik in een leeg, koud bed kruip.

Ik weet ook wel dat er miljoenen mensen zijn die het veel erger hebben, die zullen zeggen; waar maak jij je in godsnaam druk om? Maar toch, op dit moment is dit voor mij één van de ergste dingen die ik kan voelen. En dan zie je iedereen de ganse dag sms-jes krijgen en verzenden om het thuisfront op de hoogte te houden, terwijl mijn gsm leeg blijft...

Ik had op dat moment gewoon in een hoekje willen kruipen en wenen, wenen, wenen...voor mijn part daar de ganse dag blijven zitten, tot het tijd was om op de bus te kruipen en weer drie uur terug naar huis te rijden, want dan kon ik tenminste doen of ik sliep. Alleen al maar om niet te moeten luisteren naar al die mooie toekomstplannen; de woont samen, die gaat trouwen, die is zwanger...terwijl mijn toekomst zo leeg is. Geen perspectieven, nergens zin in, geen moed of energie om weer helemaal opnieuw te beginnen na zoveel ge?ɬØnvesteerd te hebben op emotioneel gebied. De gedachte alleen al dat er ooit een andere man in mijn buurt, laat staan aan mijn lijf, zou komen, maakt me misselijk...