Zondag avond heb ik hem gesmst. Ja ik was weer eens zwak. Kon het weer niet laten.
Ik heb gestuurd dat ik hem mis en dat ik hem niet kwijt wilde als m'n maatje. Daarna kreeg ik dus niks terug en heb ik weer een smsje gestuurd dat het me van hem tegenviel dat hij niet eens een reaktie stuurde. 10 minuten later belde hij dat het druk was op z'n werk (hij heeft nachtdienst) en dat hij even niet terug kon smsen.

We hebben uiteindelijk 20 minuten aan de telefoon gezeten en het was een redelijk gesprek. Ging over van alles, maar vooral over hoe we nu verder gaan met ons contact. Hij had vorige week al aangegeven graag vrienden te willen blijven en hiervoor te willen werken. Ja eigenlijk kwam het gesprek zondag op hetzelfde neer als dinsdag.

Vandaag is het echt weer een gevecht tussen verstand en gevoel.
M'n gevoel zegt, ik mis hem zo, ik wil hem weer bellen. Maar gelukkig overwint mijn verstand en ga ik het dus niet doen.

Dagen als deze zouden ze eigenlijk af moeten schaffen. Niks te doen enzo. Echt weer zo'n dag dat je wakker wordt en hem eigenlijk meteen als mist en dat gevoel dat heel de dag dan weer door gaat. Wanneer houdt dit nou eens op! Wanneer kan ik nou eindelijk eens even een half uurtje niet aan hem denken of missen!
Dit is echt niet normaal meer, ik heb dit in vorige relaties echt nooit gehad! Wat maakt hem nou zo speciaal dat ik alleen nog maar aan hem kan denken.

Wat een dag! Iedereen is lekker koninginnendag aan het vieren en ik zit dus gewoon thuis! Helemaal alleen thuis op een dag als dit. Sorry maar dan voel je je toch wel ellendig.

M'n ene vriendin is aan het inpakken, ze gaat morgen op vakantie, m'n andere vriendin heeft geen zin om wat te gaan doen. Vanmiddag gaan die 2 naar elkaar toe, maar ik kan helaas niet komen omdat de vorige vriendin van m'n ex daar is en zij wil mij niet zien.

Ja een situatie die ik zelf veroorzaakt heb, maar die zeker vandaag knap lullig is en waar ik dus ontzettend van baal. Gisteren was ik redelijk op weg, kon ik goed m'n gedachten verzetten, maar vandaag wil dat echt niet lukken. En om nou in m'n eentje de stad in te gaan, eer ik bekende mensen heb gevonden ben ik ook weer een halve dag verder.

Vandaag een redelijke dag, heb het dan ook wel erg druk gehad vandaag.
Piekeren begint nu eigenlijk pas een beetje te komen. Wat gaat hij morgen doen met koninginendag, denkt hij nog wel eens aan me, wat doet hij op dit moment. Om gek van te worden, dus ga ook zeker proberen vanavond wat leuks te doen.

Heb nog geen plannen voor koninginnendag, meestal ga ik naar de stad, maar ben bang dat ik hem dan tegenkom, dus lijkt me beter om wat anders te gaan doen.

Vandaag een dip dag. Vannacht redelijk geslapen, maar wel over hem gedroomd. Was echt zo ontzettend raar! Ik had wel eens als ik wakker werd dat er een wenkbrauw in de war zat en hij deed hem dan weer goed (ja het slaat werkelijk nergens op). Maar nu droomde ik dus dat ik wakker werd naast hem en hij dus m'm wenkbrauw weer goed deed.
Nu ik dit op zit te schrijven is het eigenlijk wel lachwekkend.

Maar goed, ik werd dus wakker en was helemaal in de war en kwam dus uiteindelijk tot de conclusie dat ik weer alleen in bed lag en hij er dus (helaas) niet was.

In de ochtend had ik nog wel de hoop dat ik me er vandaag een beetje doorheen zou slaan, maar verder dan een wasje draaien ben ik eigenlijk niet gekomen. En ik was nog zo van plan om ff wat leuks te gaan doen vandaag om even m'n gedachten te verzetten. Is dat ff mislukt zeg...

Ik ben echt zo ontzettend stom!!!! Ik heb hem net gebeld. Ik wilde het al vanaf het moment dat ik wakker werd en heb me er heel de tijd van kunnen weerhouden...........waarom doe ik het dan toch. zwak zwak zwak!!!!

Hier krijg is vast weer spijt van.........

Ik zou zo graag willen dat het gevoel over gaat.
Dat de pijn minder wordt en uiteindelijk weg gaat.

Ik kan alleen nog maar denken aan hem, huilen om hem en hopen dat hij zich laat horen. Maar was ik niet degene die gezegt heeft dat ik hem niet meer wil bellen. Waarom wil ik dan nu de telefoon pakken en hem bellen, hem vragen of hij langs komt of zin heeft om wat leuks te gaan doen.

Waarom staat mijn gevoel nou niet achter m'n verstand? Ik wil hem zo graag even horen, even een smsje sturen. Ondanks alles wat er gebeurt is wil ik hem bij me hebben, hem vasthouden. Hem vertellen dat ik van hem hou en hem zeggen dat ik gelukkig met hem was en dat we dat weer kunnen worden.