Wat een dag! Iedereen is lekker koninginnendag aan het vieren en ik zit dus gewoon thuis! Helemaal alleen thuis op een dag als dit. Sorry maar dan voel je je toch wel ellendig.

M'n ene vriendin is aan het inpakken, ze gaat morgen op vakantie, m'n andere vriendin heeft geen zin om wat te gaan doen. Vanmiddag gaan die 2 naar elkaar toe, maar ik kan helaas niet komen omdat de vorige vriendin van m'n ex daar is en zij wil mij niet zien.

Ja een situatie die ik zelf veroorzaakt heb, maar die zeker vandaag knap lullig is en waar ik dus ontzettend van baal. Gisteren was ik redelijk op weg, kon ik goed m'n gedachten verzetten, maar vandaag wil dat echt niet lukken. En om nou in m'n eentje de stad in te gaan, eer ik bekende mensen heb gevonden ben ik ook weer een halve dag verder.

Klinkt stom, maar het was dus wel even goed om te horen dat ze (mijn ex en zijn vorige vriendin) niets af hebben gesproken voor koninginnendag. Daar was ik wel even bang voor. Hij zal er wel lekker met vrienden op uit zijn. Ben ook constant aan het denken, wat is hij aan het doen, met wie, heeft hij wel plezier vandaag, zou hij nog aan me denken vandaag, komt hij misschien vandaag wel een ander meisje tegen.
Ik weet het, dat zijn geen dingen waar ik me mee bezig moet houden, maar het spookt al heel de dag door m'n hoofd en ik word er zo moe van!

En dan constant weer die vragen; waarom is het zo gelopen als we het zo leuk hadden, waarom kunnen we er niet een keer goed over praten en kijken of het nog kan werken tussen ons. Waarom gooi je alles weg door met een ander in het bed te duiken terwijl we altijd hadden beloofd aan elkaar dat als dingen niet liepen we erover zouden praten en dan kijken of het nog zou werken. Waarom bel of sms je me niet een keertje hoe het met me gaat of gewoon voor een gezellig praatje. Ja ik weet het, je wil even rust, er wordt aan 2 kanten aan je getrokken, we willen je allebij terug. Maar dat heb je zelf veroorzaakt. Als je eerlijk was geweest had je dat getrek niet gehad.

Morgen is het 4 weken uit en vandaag is het precies een week geleden dat ik je gezien heb en dat ik zo boos op je ben geworden. Toch heb ik je dinsdag weer gebeld en hadden we naar mijn idee een redelijk goed gesprek. Je zegt dat je me niet kwijt wil als een vriendin en er ook nog niet uit ben of dat je definitief nooit meer met me verder wil. Maar diep van binnen weet je ook wel dat je me zo aan het lijntje houdt. Ik heb misschien wel liever dat je zegt dat je niks meer met me te maken wil hebben. Tuurlijk ik zou het zelf ook kunnen zeggen, maar op 1 of andere manier kan ik dat niet. Vooral niet omdat je dinsdag aan de telefoon zei dat je er voor wil werken om weer een vriendschap op te bouwen en dat ik niet bang hoef te zijn dat ik je nooit meer hoor. Ik heb daarom ook gezegd dat ik het nu bij jou laat en dat jij degene ben die er nu iets voor moet doen. Meid dat komt helemaal goed, maak je daar geen zorgen over, we hebben het leuk gehad en dat kan weer, misschien niet als partners, maar in ieder geval wel als vrienden en daar gaan we samen voor werken. Yeh right, denk ik dan meteen, wie hou je hier voor de gek? Mij of jezelf, of ons allebij.

Ik snap ook helemaal niks van mezelf, waarom wil ik iemand nog zien die me zo belazerd en gekwetst heeft en wat ik helemaal een raadsel van mezelf vind is dat ik hem nog gewoon terug wil ook! Dat is toch helemaal erg! Hoe kan je zo minderwaardig met jezelf omgaan.
Heb in ieder geval met mezelf afgesproken dat ik alleen met z'n verjaardag een smsje zal sturen. Dat is over 2 weken. In die tussentijd laat ik in ieder geval niks meer van me horen. Ik ga het in ieder geval zeker proberen. Als ik de neiging heb dan ga ik het hier wel van me afschrijven of iemand bellen ofzo.

Er komt een dag dat ik me beter ga voelen, maar wat mij betreft mag die dag morgen al zijn...