Ik zou zo graag willen dat het gevoel over gaat.
Dat de pijn minder wordt en uiteindelijk weg gaat.

Ik kan alleen nog maar denken aan hem, huilen om hem en hopen dat hij zich laat horen. Maar was ik niet degene die gezegt heeft dat ik hem niet meer wil bellen. Waarom wil ik dan nu de telefoon pakken en hem bellen, hem vragen of hij langs komt of zin heeft om wat leuks te gaan doen.

Waarom staat mijn gevoel nou niet achter m'n verstand? Ik wil hem zo graag even horen, even een smsje sturen. Ondanks alles wat er gebeurt is wil ik hem bij me hebben, hem vasthouden. Hem vertellen dat ik van hem hou en hem zeggen dat ik gelukkig met hem was en dat we dat weer kunnen worden.
Maar dan meteen gaat er weer door m'n hoofd; ik kan niet meer gelukkig met hem worden, hij verdient mij niet.

Ik heb meerdere relaties gehad, maar geen enkele relatie deed zo pijn bij het eindigen ervan als bij deze relatie. Wat maakt hem zo speciaal dat ik elke keer aan hem moet denken en juist hem niet kan vergeten. Ja tuurlijk, ik kan 1000 redenen verzinnen waarom hij speciaal voor me is, waarom ik hem niet los kan laten. Kan ook 1000 redenen verzinnen om niet meer bij hem te willen zijn. Waarom wil ik dat dan wel.......