Vandaag ben ik mijn oma gaan bezoeken in het ziekenhuis, het gaat slecht met haar. We hadden elkaar al jaren niet meer gezien.

Ik ben zo blij dat ik ze nog eens gezien heb, al doet het veel pijn wetende dat ze hier mss niet meer zo lang zal zijn.

Op zo'n momenten wou ik dat er iemand thuis op me stond te wachten.

Deze morgen opgestaan en het eerste wat in mn hoofd schoot, was het gedoe met de post van gisteren.
Even nadien kreeg ik telefoon van een vriendin, ik vertelde haar wat er gisteren gebeurd was. Toen kwam de ergst denkbare zin: "Waarom zou hij dat nu ineens doen? Zou zijn trien daar komen wonen? Is dat de reden?"

Deze morgen opgestaan en het eerste wat in mn hoofd schoot, was het gedoe met de post van gisteren.
Even nadien kreeg ik telefoon van een vriendin, ik vertelde haar wat er gisteren gebeurd was. Toen kwam de ergst denkbare zin: "Waarom zou hij dat nu ineens doen? Zou zijn trien daar komen wonen? Is dat de reden?"

Mijn dochtertje was net ondergestopt, toen ik besloot om mijn gsm eens te checken.
Berichtje van mn vorig werk: Hey, er heeft iemand gebeld om te zeggen dat je daar niet meer woont, maar onze briefwisseling gaat nog naar daar. Geef je je nieuwe adres nog even door? Groetjes

IEMAND had dus gebeld, ik wist natuurlijk wel wie. Als reactie daarop heb ik hem gebeld. Volgens hem was het goedbedoeld, in mijn voordeel omdat er gn briefwisseling meer verloren gaat. En hij wou het geregeld hebben. Kan allemaal goed zijn maar kan er dan geen telefoontje naar mij af?

Vandaag kreeg ik mn eindafrekening van de woning die we samen hadden.
God moet me toch echt haten denk ik zo, ik kreeg namelijk een factuur van 3000 (!) euro aan elektriciteit.
Het huis was slecht geïsoleerd dus we stookten ons wel arm (in dit geval) maar mijn god, dit had ik toch ook niet verwacht! Zeker niet als je weet dat we hier maar over een tijdspanne van 12 maanden praten.

Hoi iedereen

Sinds gisterenavond begon ik weer een beetje achteruit te gaan.
Ik miste mn dochter en begon te denken aan de mogelijkheid dat haar vader, onze dochter aan zn trien liet zien.
Toen werd het in mn hoofd alleen maar groter en erger.

Hoi iedereen

De ex en ik zijn op 11/09 zeven(!) maanden uit elkaar, ik tel wel een beetje af. In de hoop dat iedere dag verder, een dag minder intens verdriet is.

Ik heb geen enkel contact meer met hem, behalve als het gaat over de dochter en dan verloopt het ook wel deftig. Er vallen geen tranen meer langs mijn kant en ik rek mijn gesprekken met hem ook niet (meer). Omgekeerd probeert hij nog wel maar ik probeer het dan zo snel mogelijk af te kappen.
*Applausje voor mezelf*