Mijn dochtertje was net ondergestopt, toen ik besloot om mijn gsm eens te checken.
Berichtje van mn vorig werk: Hey, er heeft iemand gebeld om te zeggen dat je daar niet meer woont, maar onze briefwisseling gaat nog naar daar. Geef je je nieuwe adres nog even door? Groetjes

IEMAND had dus gebeld, ik wist natuurlijk wel wie. Als reactie daarop heb ik hem gebeld. Volgens hem was het goedbedoeld, in mijn voordeel omdat er gn briefwisseling meer verloren gaat. En hij wou het geregeld hebben. Kan allemaal goed zijn maar kan er dan geen telefoontje naar mij af?

Hij belt dus iedereen rond om te zeggen dat ik daar niet meer woon. Pijnlijk, enorm. Het voelt echt als zout in een open wonde. Hij raakt me op een pijnlijke plek. Hij kan me niet snel genoeg wissen. Als ik iemand tegenkom zeg ik dat we uit elkaar zijn. Maar weet je, ik zoek het niet op. Ik schreeuw het niet van de daken, het doet me pijn dat hij dat wel doet. Maar dat begrijpt hij niet. Als ik het hem wil duidelijk maken dan geeft hij zo'n opmerking als: "ja het moet geregeld zijn" of "ik vind dit ook niet leuk" of "jaaa, ik heb het begrepen" (wat dan dus niet zo is)

Ik zou hem nu het liefst bellen en zeggen dat ik de deur nog niet volledig heb dichtgesmeten. Dat de wond al wat ouder is maar nog niet genezen. Zou ik hem durven zeggen dat ik af en toe nog een droom heb waarin we intiem zijn, of dat ik in zn armen lig??

Maar ik weet dat ik dit niet mag laten zien, vooruit blijven lopen. Geconcentreerd verdergaan, dan is dit het snelst achter de rug. Gewoon doorgaan en verstand op nul.

P.S. Krijg net eens smsje: slpwl en zoen aan dochter ((los van het feit dat dit fijn is voor mn dochter) wrijf het er nog eens in dat ik je gn bal meer kan schelen)