De breuk met de papa van mn kleine meid heeft mn hele leven op zn kop gezet. Werkelijk alles is ondersteboven gekeerd. Het heeft vele dingen die ik (dacht) begraven had weer losgemaakt.
Het heeft me gedwongen om alles aan te pakken en schoon schip te maken. Ergens vind ik het goed, het is heel zwaar geweest maar ik probeer het wel als iets positiefs te zien.

Het is weer even geleden. Ondertussen is er weer heel wat gebeurd.
Ongeveer 3 weken geleden was er een oerknal tussen de ex en mij. Het kwam erop neer dat ik mijn ex en zn nieuwe vriendin vrolijk zoenend en lachend zag passeren. Het was compleet onverwacht. Het is tot een gigantische ruzie gekomen waarbij ik te weten gekomen ben dat hij zn trien ook al had voorgesteld aan onze dochter en dat ze al bij hem is ingetrokken in ons oude huis. Allemaal achter de rug om. Zonder enig overleg.

Deze week is echt een zware dobber. Alles lijkt van me weg te glippen, hoe hard ik ook mn best doe om het vast te houden. Mn ex spookt al een hele tijd door mn hoofd, ik heb echt zo'n enorme drang om naar hem te gaan! Om hem te zoenen, te knuffelen, om gewoon weer thuis te komen. Ik ben alles zo grondig beu. Ik voel me alleen.