De breuk met de papa van mn kleine meid heeft mn hele leven op zn kop gezet. Werkelijk alles is ondersteboven gekeerd. Het heeft vele dingen die ik (dacht) begraven had weer losgemaakt.
Het heeft me gedwongen om alles aan te pakken en schoon schip te maken. Ergens vind ik het goed, het is heel zwaar geweest maar ik probeer het wel als iets positiefs te zien.

Met mijn ex ligt het nog moeilijk. Ik ben hem dankbaar voor mijn dochter, zij is het zonnetje Dus als mama kan ik hem alleen maar dankbaar zijn. Maar als ex, als ex- beste vriendin, als mens.. Nee daar is nog veel werk aan de winkel. Ik vraag me af of ik hem ooit zal begrijpen, of ik ooit zijn gedrag zal begrijpen. Of ik hem überhaupt zal kunnen vergeven, het zal kunnen vergeten.

Ik heb er harde en pijnlijke lessen uitgetrokken.

Iets waar ik het heel moeilijk mee heb is om om te gaan met het gemene en oneerlijke gedeelte van hem.
Toen we samen besloten er een punt achter te zetten, hebben we samen enkele afspraken gemaakt. In overleg, zonder enige vorm van dwang. Het feit dat hij ze dan allesbehalve nakomt doet me veel pijn. Het toont hoe weinig respect er van zijn kant is. Daar heb ik moeite mee. Na jaren samen en een kind samen, tel je ineens niet meer. Je ligt buiten van de ene op de andere dag. Zo had ik het nooit gezien. Ik dacht meer aan vrienden die elkaar niet ontlopen, een babbeltje slaan als je elkaar tegenkomt. Kortom elkaar niet uitwissen. Dankbaar zijn dat hij of zij in je leven geweest is en respect hebben voor elkaar.

Toen ik vertrok heb ik zo goed als alles achtergelaten: huis, meubels, servies, enz. Hij had niet veel en ik wou hem niet zonder iets zetten. Dus ben ik dom geweest. In de waan.
Zelf heb ik dan maar alles nieuw gekocht met een loon dat lager was dan het zijne. Nu ik het zo allemaal opschrijf besef ik pas hoe dom ik ben geweest. Wat voor zware fout ik toen heb gemaakt.
Ik heb me uit mijn eigen huis laten jagen, heb alles achtergelaten en ben veel verder van mijn werk moeten gaan wonen omdat ik nergens heen kon. Dat allemaal voor iemand zonder werk (die dus niet moest kijken naar een afstand), iemand die direct iemand anders had en nu nota bene in dat huis woont met zn liefje.

Ja, daar zit nog altijd veel woede. Ik heb zo ingezeten met hem, wou hem echt niet kwijt als vriend. Ik heb lief en leed met hem gedeeld, ik kan hem toch niet zomaar opzij schuiven?

Domme ik. Ik geloofde echt dat zoiets kon. Nu pas besef ik hoe hard het spel gespeeld wordt. Eten of gegeten worden. Wie spreekt nu nog van respect, van oprecht zijn? Zo passé.

Enfin, één ding weet ik wel. Ik wil iemand die wel oprecht is, iemand waar je op kan bouwen. En dan geen luchtkasteel

Slaapwel lieve schatten..