Deze week is echt een zware dobber. Alles lijkt van me weg te glippen, hoe hard ik ook mn best doe om het vast te houden. Mn ex spookt al een hele tijd door mn hoofd, ik heb echt zo'n enorme drang om naar hem te gaan! Om hem te zoenen, te knuffelen, om gewoon weer thuis te komen. Ik ben alles zo grondig beu. Ik voel me alleen.

Ik kom buiten en ik zoek afleiding maar toch lukt het me niet. Ik maak mezelf gek, me steeds afvragen hoe het is tussen zn madam en hem. Zou hij me terugwillen? Waarom doet hij zo moeilijk over die post? Waarom is hij zo stil, mist hij me dan niet? Zou ik naar hem gaan? En hoe moet het dan verder? Wil ik hem eigenlijk wel terug of wil ik gewn 'iemand'? Wil hij je nog terug? En wat als er weer sprake is van een relatie, zou ze dan eigenlijk ooit goed zitten of blijft ze gebroken? Ben ik bereid om alles teniet te doen en terug te gaan? Zou ik hem een berichtje sturen?

Ook met mn dochter wordt het anders. Ze is gestart met school en ze gaat zo vooruit! Iedere dag zegt ze een nieuw woord of begint ze beter en beter te babbelen. Op zich is het geweldig! Maar ze wordt zo groot
Ze wordt echt een kleine dame en ik heb het moeilijk om afstand te nemen. Ze begint tegen te spreken, wil zoveel mogelijk zelfstandig zijn, alles zelf kunnen. Eigenlijk kan ik dat alleen maar toejuichen, zou ik blij moeten zijn. Maar mijn gevoel zegt iets anders. Als het van mij afhing dan stopte ik haar nog steeds in, ging ik nog iedere 10 min kijken. Knuffelde en zoende ik haar tien keer per dag. Ik hou zo van haar!! Het is zo moeilijk om dat evenwicht weer te zoeken. Hoe laat ik ze losser zonder haar teveel te verliezen?? Het is zo'n engeltje, ik mag er niet aan denken dat haar iets overkomt.

Als ik nu de liefde van mn leven had, dan zou dit alles makkelijker zijn. Ik zou mn teveel aan liefde op hem richten, dan zou ik iets hebben om op terug te vallen. Enige stabiliteit. Nu moet ik het allemaal alleen doen. Ik kan gn verdriet delen en geen geluk. Nee ik weet het, je moet eerst op jezelf kunnen staan voor je met iemand anders kan starten. En die andere moet je leren kennen op een moment dat je het niet verwacht, blabla.. Allemaal zever in pakskes! Ik wil hem nu, nu en nu! Desnoods neemt hij maar het vliegtuig ipv een paard

Sinds de breuk ben ik echt smoorverliefd geweest. Kevin. Man, die wou ik!!!!!!! Gespierd lijf, mooie tatoeages, eigen appartement, volledig dezelfde humor (lang leve Alex Agnew) en ogen om in te verdrinken. Ik heb toen verteld wat ik voelde maar hij heeft iemand. Kan ook niet anders, de goeie zijn altijd bezet. Kevin was de eerste die mn gedachten kon verzetten. Hij loopt over van energie en positiviteit. Hij was zelfverzekerd, overal graag gezien. Hij kan verantwoordelijkheid dragen. Ik kan niet omschrijven wat voor gevoel hij me gaf. Ik ging depressief bij hem binnen en kwam onbezorgd weer buiten. Met het gevoel dat ik de wereld aankon. Maar dat was toen. Nu zit hij in Antwerpen en ik niet. En hij heeft een vriendin.

Ik heb echt een Kevin nodig. Iemand die me optilt wanneer ik het moeilijk heb.

Pff ldvd'ers, het is me teveel.