Deze morgen opgestaan en het eerste wat in mn hoofd schoot, was het gedoe met de post van gisteren.
Even nadien kreeg ik telefoon van een vriendin, ik vertelde haar wat er gisteren gebeurd was. Toen kwam de ergst denkbare zin: "Waarom zou hij dat nu ineens doen? Zou zijn trien daar komen wonen? Is dat de reden?"
Oh god, daar is het weer. Al die pijn, het verdriet. Waarom zeg je dat nu????? Ik had me er eigenlijk gn vragen bij gesteld. Neen ik vond het grapje van gisteren niet fijn, ja het is lastig en ja het doet me pijn. Maar nu is mijn euro wel ergens gevallen. Zou dat echt de reden zijn dat hij iedereen opbelt??
Wat als het zo is, wat moet ik dan? Ik woon in dezelfde stad, op amper enkele straten van hem. Ik zie het niet zitten dat zij hier komt wonen!! Ik probeer mijn leven op te bouwen, waarom gunt hij me dat niet??
Komt zij hier echt wonen??????????
Ik zou hem willen bellen en het hem vragen dan heb ik duidelijkheid maar ik durf niet. Ik ben bang voor de antwoorden, als ik in het potje roer kan het mss nog harder beginnen stinken.. Ik wil het gewoon negeren, ik wil dat het gewoon voorbijgaat.
Hoe moet ik nu verder? Straks moet ik weer werken, mn dochtertje afzetten op school. Maar het liefst van al wil ik gewoon thuisblijven en mijn lieve schat de hele dag knuffelen, haar nooit meer loslaten!!
Poeh me3, jij hebt nog enorme
Poeh me3, jij hebt nog enorme pijn, he! En je bent nog enorm kwaad ook, he! En dat heeft ook wel degelijk zijn reden, he!
Maar, maar maar maar, probeer wat afstand te krijgen, hoor! Ietsje meer afstand. Want misschien zie je ook spoken. Misschien is hij niet aan iedereen aan het rondbazuinen dat het uit is. Maar heeft hij alleen je vorige werk geinformeerd, omdat dat inderdaad handiger leek. Ik weet het niet, he, ik ben er niet bij, maar probeer iets meer afstand te krijgen hoor! Misschien zie je het iets te zwart in. Of zij bij hem intrekt, nu, eigenlijk weet je dat ook niet. Heb je dat zelf als reden bedacht, maar misschien zijn er wat weinig aanwijzingen voor. Misschien komt ze ook wel bij hem intrekken, heb je dus wel gelijk, maar me3, voor jezelf, probeer afstand te krijgen. Omdat jullie samen een dochtertje hebben wordt je nog heeeeel vaak met hem geconfronteerd, he. En elke keer doet dat pijn, en elke keer ben je boos. Maar probeer er een werkbare, een leefbare versie van te maken, hoor, voor je eigen bestwil. Bescherm jezelf hiertegen, hoor! Probeer het een beetje te accepteren. Probeer een beetje er overheen te komen. Voor je eigen bestwil. Anders ga je jezelf erg in de weg zitten.
Heel veel sterkte!!!