Het is al 2 jaar geleden dat ik hier iets geschreven heb. In vele opzichten is er vanalles veranderd maar langs de andere kant is alles hetzelfde.
Ik heb ondertussen een nieuw relatie gehad. Deze relatie was helemaal anders dan mijn vorige. Ondanks het goede begin is het minder goed afgelopen. De afstand heeft ons de das omgedaan. Ik zit momenteel in Nieuw-Zeeland voor een werkervaring. Hij had moeite om me te laten gaan en ik..., ik had moeite om te vertrekken. Toch heb ik de grote stap gezet om mij een jaar op mijn toekomst te concentreren. Natuurlijk hoop je dat alles terug inorde komt als je eenmaal terug in je vertrouwde omgeving bent. Maar momenteel weten we het niet meer. Hij heeft te kennen gegeven dat zijn liefde voor mij bekoeld is. Het gaat er allemaal niet meer in bij mij. Ja, we hebben serieuze ruzies gehad de afgelopen maanden maar is dit dan de oplossing?

Ik denk er steeds onbewust aan hoe het verder met ons moet.
Ik heb er geen vertrouwen meer in ook al zie ik hem nog doodgraag.
Wat moet er ooit van mij worden? Ik wou dat ik het kon om hier al mijn gedachten neer te schrijven maar het is te moeilijk. Des te meer omdat ik niet weet WAARAAN ik twijfel.
Hij weet het niet dat ik twijfel en dat is misschien maar het beste, voorlopig.....
want ik weet het niet meer, ik weet niets meer....
Ik ga me maar voor de televisie zetten met een grote bak ijs, misschien kan dat de pijn voor heel eventjes verzachten

Kerstavond en kerstmis zijn voorbij...Heb je nog nooit zo hard gemist. En toch ben ik nog nooit zo gelukkig geweest...zie uit naar nieuwjaar, nog is lekker uit men dak gaan en goed feesten! Heb alleen bang om jou daar tegen te komen. Ik wil niet dat je iets tegen me zegt, ik wil niet dat je er bent. Maar je gaat er zijn en je gaat iets zeggen.
Maar ik ga me amuseren, je gaat mij niet tegenhouden.
Ik ben verdergegaan...verwacht ook niets meer van je...
Wil alleen wat vriendelijk doen tegen je, niet meer niet minder.
Niet van die ellelange gesprekken en geen ruzie's meer.
2005 wordt voor mij een nieuwe start, na een moeilijk jaar.

Ik had mezelf voorgenomen en aan mezelf beloofd dat ik
hem nimmer toeliet in mijn leven. Dat ik aan mezelf ging denken....En dat ging goed, tot gisterenavond....
Was een leuk feestje te doen en we waren allebei wat dronken....Maar ja, ik negeerde hem dus riep hij wel eens op mij maar kliep er straalvoorbij. Tot hij naast mij kwam zitten en begon te babbelen "Ik wil terug gewoon doen tegen elkaar, kunnen we geen vrienden zijn? Ons zus lijdt er zo onder en ik dat je zo kut doet tegen me" "Kheb al je brieven nog eens gelezen"...
Tja wat moet je daarvan denken?Kheb echt geen zin om het toe te laten in mijn, ik wil hem het echt niet gunnen zodat hij kan zien WAT hij verlaten en gedumpt heeft, en ik wil hem niet laten merken dat ik er sterker ben daar gekomen....

Het is nu 6 maanden uit en ik kan eerlijk zeggen dat ik héél gelukkig ben...Ik heb mezelf nog nooit zo goed in mijn vel gevoeld! Ik geniet weer van het leven en ben weer het vrolijke meisje van weleer! Maar toch betrap ik mezelf erop om soms aan van die momenten te denken die ik samen met hem beleefde.....Gebeurtenissen waar ik al in eeuwen nimmer aan gedacht had! Zoals met nieuwjaar samen met hem en zijn gezin aan tafel zitten, samen een film huren en die in elkaars armen bekijken...en toch mis ik die momenten niet!
Ik denk er alleen met veel plezier aan terug! Ik mis hem ook niet meer....Ik heb de breuk dus een plaatsje kunnen geven! Ik heb zelfs een nieuwe relatie, nog wel pril maar het loopt goed...

Heb gevoelens gekregen voor een andere jongen en tot mij grote verbazing iemand van mijn vriendenkring..ik weet ook dat die jongen iets voor mij voelt?
Maar waarom kan ik de stap naar een nieuwe relatie niet zetten??? Ik voel steed minder voor mijn ex, de liefde is meer en meer aan het veranderen in haat.
Ik wil hem ook niet meer zien en niet meer met hem praten en loop en hem zoveel mogelijk uit de weg. En toch zit dat knagend gevoel vanbinnen dat ik verkeerd bezig van, ook al weet dat het niet zo is...

Toen het uit was had ik mezelf voorgenomen hem te vergeten en verder te gaan met mijn leven....Mar zoals jullie weten uit vorige dagboekberichten lukt dat niet zo goed.
Ben namelijk vorige week tot de absolute conclusie gekomen dat ik hem graag zie en hem mis!Hem terugwillen? Daar ben ik nog niet zeker van....Ik heb bewust een tijdje niet op deze site geschreven om te zien of ik ook zonder kon en het antwoord is NEEN....Ik kan nog vertellen erover als ik wil tegen vrienden en ze mogen nog zoveel goede raad geven..Ze weten niet hoe het is...ik heb de raad van jullie ook nodig!!!
Ik heb dus zojuist weer dikke ruzie met hem gehad!Ik heb bepaalde dings gezegd die allang op mijn maag lagen...ik heb natuurlijk niet alles verteld. Ik vind hem een heel ongevoelig persoon geworden, hij weet het van da ik hem mis en hij zegt er gewoon nix van, ik kan daar zo onzeker van worden!!!!!!Zei gij er maar iets van, maakt niet uit wat...ik heb toch recht te weten hoe hij ertegen over staat!! Of was het voor hem allemaal maar een spelletje toen op vakantie met de vrienden??? Was ik voor hem toen niet meer dan een speeltje?Betekende het voor hem echt niets????? Na de ruzie heb ik alle hoop verloren...