Mijn ex heeft geen vertrouwen meer in mij...dit omdat ik er op een dag niet voor haar was.Ze voelt zich daardoor erg gekwetst zei ze.Had ik het toen maar geweten maja...ik heb haar gevraagd om nog eens af te spreken omdat ik vind dat we zo niet voort kunnen.Ze heeft toegezegd om over een maand dit te doen! Ik had liever sneller gehad maar oké ik heb er begrip voor! Ze zegt wel dat ik op niet teveel moet hopen!

Ik voel me schuldig...Vorig jaar ben ik rond deze periode een belangrijk familielid veel te vroeg verloren aan kanker.Ik dacht toen dat het de ergste pijn in mijn leven ging zijn.Toch heb ik nu het gevoel dat ik nog erger afzie!Bij een sterfgeval weet je dat het gedaan is en dat alleen de herinnering blijft.Bij deze breuk voelt het alsof ik zelf binnenin aan het sterven ben! Het is niet alleen het gemis maar ook angst,eenzaamheid,onbegrip,pijn...Het voelt alsof ik leeggezogen ben!

3 weken vrijgezel en het doet vandaag enorm veel pijn...
Ondertussen heb ik al :

*een verloofde vriendin die op msn kwam zeggen dat ze het niet ziet zitten om met hem te trouwen.
*een vriendin die verkeert en achter me aan zit
*gehoord dat mijn ex met een andere jongen op stap was,blijkbaar vindt ze ook zijn profielfoto leuk op fb

Bij dat laatste kon ik mij niet meer bedwingen en heb ik haar toch gesmst.
Ik wenste haar succes ook al deed het pijn maar ze verdient het om gelukkig te zijn.

Lieve ex,

We hadden samen zo'n mooie tijd
en beloofden elkaar dit is voor eeuwig en altijd.
Plannen werden gekneed,
lieve woordjes volgden bij de vleet.

De namen van onze toekomstige kindjes werden al gekozen,
alles liep over wolkjes en rozen.
Ik zag de liefde in jou ogen,
althans tot je mij niet meer wou geloven...

Plots werd alles koud en kil
en verliet je mij zonder dat ik het wil.
Ik wil het schreeuwen van de daken,
dat ik eeuwig over je wil waken.
Dat mijn liefde voor jou ,
warmer is dan koudste ochtenddauw.

Alleen houdt de angst mij tegen,

Het valt mij op dat sinds de breuk met mijn exvriendin,dat ze doet alsof ze de tijd van haar leven beleefd.Ik vind dit nogal een rare houding en eigenlijk raakt het mij vanbinnen wel.Ik vermoed dat dat ook haar bedoeling is? Een paar voorbeelden : - ze mag opeens in het buitenland gaan werken voor een jaar en doet alsof dit de kans van haar leven is maar dat ze wel nog tijd heeft om te beslissen of ze het doet.

Mijn maag voelt aan als een baksteen,het gevoel dat je vanbinnen aan het sterven bent...Werken verloopt zeer moeizaam en soms neem ik snel een paar uurtjes verlof zodat ik kan gaan slapen,de realiteit eventjes ontvluchten zeg maar.Maar dan wordt je wakker en besef je weer dat alles voorbij is...Het is alsof ik alles wil uitbraken en dit terwijl mijn etenslust fel verminderd is.Huilen doe ik niet meer want ik wil verder gaan met opgeheven hoofd,schouders rechtop en een geforceerde glimlach als ik andere mensen passeer.En toch heb ik alle hoop in de liefde weer verloren!