Dat vind ik toch wel ietwat dramatisch gesteld.
Je hebt nog 10 jaar de tijd om een nieuwe partner te vinden en voort te planten.

26... en dan al levensmoe?
Voor hetzelfde geld loop je morgen iemand tegen 't lijf waarmee je je hele leven samenblijft!

Die kans is alleen maar klein omdat je je niet prettig voelt met jezelf... dat lees ik ten minste tussen alles door. Diabetes hebben is rot, maar betekent alleen maar dat je extra goed voor jezelf moet zorgen! Zorg dat je het leuk maakt, zoek vrienden op, ga dingen doen, sporten, weet ik veel... en denk niet dat daar perse een partner bij moet. Zeker niet in termen van 'termijnen'... voor de feestdagen, voordat ik te oud ben om me voort te planten...
Niet alles is te plannen namelijk. Het komt zoals het komt. En komt het niet, dan zou het wel erg rot zijn als je je hele leven in het teken hebt gezet van het vinden van een partner.
Ik ben een stuk ouder en kan ook weer bij 0 beginnen... dat gaat je hele leven door en garanties krijg je helaas ook al niet...

Allen bedankt voor de lieve woorden!
@ Chrisz geen probleem ik versta het wel
Het is gewoon zwaar om te accepteren...Ik ben jarenlang single gebleven juist om mij af te schermen van de uiteindelijke pijn die het veroorzaakt bij een breuk maar dan kwam plots mijn ex in men leven,zij wou mij niet opgeven en bleef maandenlang achter mij aan zitten...Uiteindelijk ben ik er voor bezweken en wou ik het een kans geven,alles leek goed te lopen en ik ben iemand dat in het begin wat terughoudend is maar naarmate de tijd vordert zich steeds meer hecht aan die persoon.
Bij mij groeit de liefde altijd ipv af te nemen,ik zag haar steeds liever en liever.
En dan is het opeens weer gedaan,terug bij af!
Zware teleurstelling,je geeft je dan uiteindelijk prijs en dan loop je weer met je neus tegen de deur.(alsof alles gelogen was)

De liefde zat echt in haar ogen dat kon ik zien,ze kon mij uren in de ogen staren en met mij praten over onze toekomst...
Ze had zelfs al namen in haar hoofd voor onze mogelijke kinderen later en toch stopt het zo plotseling,hoe kan je dan ooit nog geloven in de ware liefde vraag ik mij af?
Als ik al iemand nieuw zou ontmoeten dan ga ik sowieso in mijn achterhoofd denken van zou dit wel de juiste persoon zijn...Ik geef mij niet zomaar aan iemand!
Ik moet zeggen dat ik haar wel dankbaar ben voor de mooie momenten die we hadden maar de pijn achteraf is ontiegelijk zwaar en weegt tegen niets op.
Ik haat haar niet eens omdat we zo'n fijne momenten hadden samen,(zij kon mij doen lachen als niemand anders)ook al kan ik het niet begrijpen dat ze dit zo makkelijk wilt opgeven...

Ik vind 26 zeker nog niet te oud om het idee van een gezin al te schrappen. En zeker niet voor een man. Om maar en voorbeeld te geven: mijn vader is 4 jaar ouder dan mijn moeder. Zo ongeloofwaardig is het dus niet dat je een vrouw leert kennen van 22-26 jaar oud. En er zijn er toch weinige die dan al meteen kinderen willen.

Sommige vrouwen zijn inderdaad meedogenloos. Net zoals sommige mannen. Ik denk dat deze site dat wel bevestigd. Ik denk ook vaak dat ik gewoon te zwak ben en niet rationeel genoeg zoals andere mensen. En zelfs zo zwak dat ik het niet zou kunnen om zelfmoord te plegen. Dat gevoel is heel erg. Je bent niet dood noch levend.