Ik voel me schuldig...Vorig jaar ben ik rond deze periode een belangrijk familielid veel te vroeg verloren aan kanker.Ik dacht toen dat het de ergste pijn in mijn leven ging zijn.Toch heb ik nu het gevoel dat ik nog erger afzie!Bij een sterfgeval weet je dat het gedaan is en dat alleen de herinnering blijft.Bij deze breuk voelt het alsof ik zelf binnenin aan het sterven ben! Het is niet alleen het gemis maar ook angst,eenzaamheid,onbegrip,pijn...Het voelt alsof ik leeggezogen ben! Ik zie mensen rondom mij terug bij elkaar komen,meestal zijn het dan nog die dat zitten te smeken,pushen,...Waarom krijg ik die kans dan niet vraag ik mij af! Terwijl ik het op een rustigere,gezondere manier probeer aan te pakken als hen.Ach het leven is een strijd en verloopt niet eerlijk zoveel is me duidelijk.Zij lijkt verder te gaan en ik zou dat ook moeten doen! Alleen wordt al men aandacht telkens terug naar onze misgelopen relatie getrokken.Mijn energie is op,de hoop is verder weg dan ooit.Aangezien ze nog steeds geen intentie heeft om na 3weken elkaar eens te spreken,sta ik met de rug tegen de muur.Ik ben een sportman en verliezen doe ik niet graag maar het voelt alsof de wedstrijd is afgelopen.Ik denk eraan om haar nog een brief te schrijven waarin ik haar bedank voor de mooie momenten en dat ik haar altijd zal koesteren maar dat ik zelf verder moet met mijn leven!Ik heb geen haatgevoelens tov haar,ik kan me alleen maar haar glimlach en met liefde doordringende ogen herinneren.Ook al doet ze nu kortaf en als of ze kwaad op mij is,zo voelt het bij mij toch aan!Het gedacht dat ze straks iemand anders gelukkig maakt snijdt werkelijk door merg en been maar ik kan het niet tegenhouden...Hopelijk gaan haar ogen ooit nog open en dan is ze altijd welkom,als het dan niet te laat is natuurlijk.En als ze het niet inziet dan hoop ik toch dat ze een goed gevoel aan mij overhoudt,dat ik niet zomaar iemand voor haar was.