Hai mede liefdesverdrief lijders...

Ik heb een aantal dagen niet geblogd, wat op zich best een goed teken is.

Ik moet ook wel toegeven dat een een soort rust over me heen is gekomen die me erg goed doet. Het is een soort deken, lekker warm waar je je geborgen in voelt.

Natuurlijk denk ik nog elke dag aan hem. Dit weekend was ik naar het Colorado national monument gegaan. Dat is zoiets als Monument valley (misschien zijn sommigen van jullie daar geweest) Ik stond op de oranje gekleurde rotsen en keek uit over dat prachtige landschap, wat zo leeg is en daardoor een mysterische gloed over zich heeft. Ik moest aan hem denken, we hebben elkaar immers in zo'n landschap ontmoet, maar op een of andere manier kan ik andere dingen meer waarderen. Misschien is dat een deel van het hele verwerkingsproces.

Ik ben toch heelhuids de 13e (zijn verjaardag) en de 14e doorgekomen. Ookal kan ik het eigenlijk maar voor 2 halve dagen rekenen door het tijdsverschil met Colorado en Nederland, maar toch, Ik voelde me gisteravond best goed. Dat ik dat gewoon had gedaan, precies wat maartjemarijn al zei.

Ik heb nu nog een stap gezegd, namelijk het album wat ik op de computer had gemaakt met alleen maar foto's van ons gewist.
Ik heb in Nederland nog wel een kopie, maar niet hier. En dat zag ik ook wel als een positief iets.

Alleen vanochtend sloeg het weer om...ook letterlijk, het begon hiet te sneeuwen.

Hier is het verhaal...en het probleem.

6 maanden voordat ik Sam ontmoette was ik even met een andere jongen, Chris. Hij is Amerikaan en reisde door Europa. We werden verliefd, althans ik werd verliefd op hem en hij bezocht me 2 x tijdens zijn reis. Ik besloot om nu toch eindelijk mijn droomreis naar de VS te maken en natuurlijk zou ik met kerstmis bij hem zijn. Het ging een tijdje goed...Zo'n 4 maanden totdat hij er een punt achter zette 3 weken voordat ik zou vertrekken naar de VS. Het was een totale ramp, ik heb mijn vluchten moeten verschuiven, wat allemaal nogeens extra geld kostte en ik moest maar zien hoe ik de gaten zou gaan opvulen...

Ik doe even een beroep op mijn LDVD buddies, ik weet niet meer wat ik moet doen, Vanochted werd ik wakker en moest ontzettend huilen omdat Hij morgen jarig is en ik echt niet weet wat ik moet doen. Ik lag maar aan hem te denken...ik krijg hem vandaag echt niet uit mijn hoofd, mijn ogen zijn zo rood en ik kan mijn lezen niet meer in.

Ik wil hem zo vreselijk graag spreken, hem bellen vragen of hij nog boos is en waarom in godsnaam...maar aan de andere kant wil ik hem toch niet terug, denk ik....ik ben zo gekwetst....of alleen om dan wraak te nemen....en dat is warachsijnlijk niet de beste oplossing want dat maakt mij een b*tch en net zo laag als hem. Maar ik zou zo graag even zijn stem willen horen, ik mis hem, ik mis het urenlang praten aan de telefoon over 10.000 mijl. Morge is hij jarig, wordt hij 23. Ik weet dat hij thuis zal zijn...als ik wakker word is het in Engeland ongeveer 2 uur 's middags. Prima tijd om hem te bellen en hij zal ook opnemen...ik bedoel, het is zijn verjaardag toch?

Vond dit opeens weer terug...
Blijft geweldig vind ik.

I dreamed a dream in time gone by

When hope was high and life worth living

I dreamed that love would never die

I dreamed that God would be forgiving

Then I was young and unafraid

And dreams were made and used and wasted

There was no ransom to be paid

No song unsung, no wine untasted

But the tigers come at night

With their voices soft as thunder

As they tear your hope apart

As they turn your dream to shame

He slept a summer by my side

He filled my days with endless wonder

He took my childhood in his stride

Het is alweer 4 dagen geleden sinds mijn laatste blogje, dus ja, Ik voelde me eigenlijk wel OK.
Ik heb zoveel huiswerk en daar was ik eigenlijk het meest mee bezig. Ja klinkt erg saai, maar het is toch ook afleiding....
Alleen nu...Nu is de dip weer gekomen! Ik haat het! Hij is namelijk volgende week maandag jarig.
Ik had machetknopen voor hem gekocht, maar ik ga ze niet meer opsturen nu. Ik geef ze nu aan mijn broertje...
Maar hij is dus bijna jarig, misschien dat ik daarom ook weer een beetje down ben.

Ik moet opeens weer steeds aan hem denken. elke nacht, elke ochtend.
Ik heb hem uit mijn telefoon gewist en uit mijn email adresboek. Ik heb de brieven die ik nog voor hem had verscheurd en ik had van het weekend mijn laatste email naar hem geschreven.

Ok, genoeg. Ik kan het niet meer bijbenen.
Nu ben ik helemaal alleen hier aan de andere kant van de oceaan.

Hier in Colorado had ik wel 2 meiden (japanse en taiwaneese) waar ik mee omging en toen het uit ging met Sammy had ik dat natuurlijk aan hen verteld, want er is hier verder niemand die ik ken, behalve mijn gekke roomate, (Leuke meid hoor, maar de hele tijd dronken)
Ze waren toen wel aardig tegen mij en ik dacht dat we wel vriendinnen konden worden, maar nu ik een week thuis ben geweest omdat mijn oma gestorven was zijn ze opeens anders. Ze houden helemaal geen rekening meer met mij.