Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier vaak kwam en blogs plaatste. Mijn laatste dateerde volgens mij van april 2006.

Maar nu ben ik weer terug en heb ik dringend wat raad nodig van jullie.

Terug bij af ja. Niet terug bij het begin van mijn liefdesverdriet, maar terug bij de tijd voordat ik hem ontmoette.

Ik ben 2 dagen geleden teruggekomen en heb mijn handen vol aan het weer oppakken van mijn leventje hier in Nederland.
Ik heb haast geen tijd meer om aan Sam te denken.

Soms doe ik dat nog wel hoor, maar ik heb een deel van mijn hart alweer gerepareerd. Natuurlijk is er een lidteken, die blijft zitten, maar dat hoeft natuurlijk niet per se slecht te zijn. Het staat voor weer een ervaring erbij zal ik maar zeggen.

Ik merk dat ik veel rustiger ben nu. Ik heb mezelf weer in de hand en Sam is verandert in een herinnering. Ik hoef niet meer om hem te huilen.

Hi Hi, hier weer een blog van mij vanaf de andere kant van de wereld dit keer. Ik ben nog steeds bij vrienden in Sydney. Ik ben blijven lezen hier, maar heb niet meer vaak gereageerd, alleen nu...nu moet ik even mijn verhaal kwijt.

Nou daar ging ik dan he, sightseeing. Liep in de haven, mooie harbour bridge, richting de opera house. Stond naar boven te kijken, indrukwekkende aritectuur, liep ietsjes verder en boem, botste tegen iemand aan. Natuurlijk.

Excuse me, stamelde ik en ja je voelt m al. Het was mijn ex. Ja Sam, ja. Uit Engeland. Met zn ouders. What are you doing here, was het eerste wat ik zei. We're on holiday, zei hij heel droog.

Ik heb veel bizarre wendingen in mijn leven gehad, maar dit slaat toch wel alles!

Zat hier maar te sniffen, Sammy, sammy, sammy. Belt een vriend van me op, Darius. Ik heb hem 2 jaar geleden ontmoet in Estland. We zijn goed bevriend. Hij is een stuk ouder dan ik, 31 en heeft een kindje op komst.

Mijn beste vriendin, die ik tegelijk met hem ontmoette, had hem opgebeld en alles verteld. Over wat er allemaal gebeurd was met mij enzo. Sammy, mijn oma, die racistische gasten hier...en wat doet hij? De schat! Hij heeft me een ticket naar Sydney geboekt! OH GOD kan je het geloven? Ik nog niet! Maar ben al aan het proef pakken, vetrek aankomende woensdag! Dit is als een droom!

De dagen gaan voorbij. Het is alweer 6 weken uit. Aan de ene kant vliegt de tijd, aan de andere kant gaat t allemaal zo langzaam.

Hij heeft me nooit meer terug gecontact en dat zal ook niet gebeuren. Ik zal hem ook nooit meer zien. Nou ja misschien ergers en dat is dat wel allemaal heel toevallig, maar goed. Hij is weg. Weg uit mijn leven.

De afgelopen 6 weken hebben me gesloopt. Ik merk het nu.
Wat ben ik moe zeg, ik had vandaag niet eens puf om mijn Yoga-les helemaal af te maken.

Het lijkt wel alsof mijn lichaam totaal kapot is. Mijn ogen, benen en armen.
Ik ben bekaf na 3 uurtjes school. Gesloopt van binnen.

Mijn hart!

Mijn hart doet zo'n pijn. Toch weer.

Doen degene waarom je het meest geeft je ook het meeste pijn?

Mijn lieve hartje is kapot, moet slapen...

Liefs, LJ

Ik had net een blog geplaatst dat het wel wat beter ging met me, dat is ook wel zo, maar ik moet dit echt even kwijt; JE GELOOFT HET NIET!

Mijn roommate komt net binnengelopen met 2 brieven. van mijn familie en een die ik naar Sam had gestuurd toen het nog aan was.
In zwarte letters staat er geschreven: Return to Sender in de rechterbovenhoek. Duidelijk in zijn handschift.

Het adres is niet verkeerd, Hij wilde mijn brief, ookal was het van voordat het uitging, niet lezen.

Maar als je t niet wilt lezen dan gooi je m toch weg? Of maak je m open, kijken wat er in zit en gooi je m dan weg?