De dagen gaan voorbij. Het is alweer 6 weken uit. Aan de ene kant vliegt de tijd, aan de andere kant gaat t allemaal zo langzaam.

Hij heeft me nooit meer terug gecontact en dat zal ook niet gebeuren. Ik zal hem ook nooit meer zien. Nou ja misschien ergers en dat is dat wel allemaal heel toevallig, maar goed. Hij is weg. Weg uit mijn leven.

De afgelopen 6 weken hebben me gesloopt. Ik merk het nu.
Wat ben ik moe zeg, ik had vandaag niet eens puf om mijn Yoga-les helemaal af te maken.

Het lijkt wel alsof mijn lichaam totaal kapot is. Mijn ogen, benen en armen.
Ik ben bekaf na 3 uurtjes school. Gesloopt van binnen.

Wat kan het een impact op je lichaam hebben! Dat heb ik nooit eerder dooorgehad. Ik dacht dat liefdesverdriet meer in je hoofd zat, maar het komt waarschijnlijk door al het huilen tot laat 's nachts.

Ik denk nog elke dag aan hem, aan de dingen die we deden en hoe geweldig het wel niet was. Maar ik probeer het te beperken tot een paar minutjes. Niet teveel, want anders voel ik me weer kl*te.

Ik denk wel vaak, waarom? Waarom hebben we elkaar ontmoet? was er een reden voor? En zo ja, wat was die reden dan? Is er iets wat ik moet begrijpen of moet leren van deze 2 mooie maandjes? Ik ben er nog niet achter...

Wat zat er achter??

Liefs, LJ