Waarom klamp ik me toch zo aan hem vast.
Omdat ik nu hier aan de andere kant van de oceaan zit en me soms een beetje eenzaam voel tmidden van al die Amerikaanse studenten die allang 10.000 vrienden hebben?

Het lijkt de beste reden tot nu toe, want hij is toch echt een egoistische klootzak.
Hij zegt dat hij er altijd voor mij is geweest en naar me heeft geluisterd en dat hij nu dus geen zin heeft om nog naar me te luisteren.

Maar hij doet dus net alsof IK nooit naar hem luisterde, Dat is helemaal niet waar!
Hij is hardstikke ziek en ik ben er altijd geweest voor steun en een luisterend oor. Hij kon alles aan mij kwijt en als hij humeurig werd door de medicijnen vond ik dat niet erg.

Ik had al een valentijnskaart voor hem gemaakt, omdat ik dacht dat ie wel een tijdje nodig zou hebben om van hier (USA) naar engeland te komen. Blijkt maar een week nodig te hebben maar dat wist ik niet.

Hij staat hier tussen mijn boeken. Wat moet ik daar nou mee?

Ik kan hem opsturen en dat is dan het laatste is wat ik doe als toenadering, en probeer hem te vergeten...beloofd.

Of ik stuur hem niet op en weet hij meteen dat ik dus begin over hem heen te komen. Niet dat dat echt waar is...maar dat zal hij waarschijnlijk denken.

Of hij denkt niet eens aan mij omdat hij al een ander heeft en verscheurd het kaartje meteen als het aankomt...dan maakt het dus niet eens uit of hij hem krijgt of niet.

Het is maandag en Sam heeft niet gebeld!
BEL G*DVERDOMME!

Het is pas half 2 en ik ben nog niet eens buiten geweest.

Ben zowieso niet echt buiten geweest in deze paar dagen. Waarom zou ik? Het is koud.
Heb huiswerk zitten maken en Friends zitten kijken en nu voel ik me vreselijk, het brand vanbinnen.
De pijn die gecombineerd gaat met frustratie en niet-weten-wat-te-doen-gevoel.

Rondbanjeren door het huis zonder doel.

Waarom belt hij niet?? Of emailt? Gewoon een damn simpele email!
Ik weet niet eens of hij wel veilig uit Schotland is terug gekomen. Of dat zijn vliegtuig onderweg is gecrashed!

Wat een gezeik.

Mijn moeder zei vandaag dat ik dikker was geworden, OKE FIJN bedankt hoor, Dat had ik net fftjes nodig!
Give me a F*cking break.
Ben helemaal niet dikker geworden alleen zijn mijn heupen breder, maar dat is toch normaal voor een meid?

Kreeg vandaag zo'n inzinking omdat ik niet meer zo hard kan fietsen,weet niet of het aan mijn fiets ligt, misschien ben ik uit vorm, maar ik hou ervan om hard door de stad te fietsen. En wat ik normaal in 5 minuten doe, daar had ik nu het dubbele voor nodig!

Werd overspoeld met zo'n onbehagelijk gevoel dat wat nou als dit de laatste was? Ik kan toch niet doorblijven gaan met nieuwe gasten ontmoeten? eens is het toch klaar? En ik dacht dit keer: zo is het wel genoeg, Sammy is het helemaal en ik blijf nu gewoon bij hem. Maar hij dacht kennelijk iets anders...Maar wat nou als dit het was? Tsja Jammer dan voor mij.

En toch kon ik de verleiding niet weerstaan om even naar mijn lief te bellen. Althans naar zijn moeder, want hij zit in Schotland.

Om te vragen hoe het met hem ging, wat de dokter vandaag had gezegd. Wat de testuitslagen waren die hij vandaag kreeg, of alles goed met hem ging of dat hij nog veel pijn heeft.

Ze legde alles uit, maar zonder enig gevoel.
Niet van: He kind van vervelend dat het nou toch afgelopen is tussen jullie. Of op een andere manier laten blijken dat je een beetje meeleeft?
Hallo, Mijn hart is gebroken hoor? Hij heeft MIJ de bons gegeven!

Nee hoor.
Ik kreeg antwoord op mijn vragen en daarna was het: Bye then! Bam, klik. Hoorn er op.

Ik ben halsoverkop naar huis gevlogen.

In het vliegtuig van Philadelphia naar Amsterdam zat een Brit (!) schuin voor mij, Hij had een prachtig baby'tje op zijn schoot van Indiaase Origin, Misschien was zijn vrouw indiaas?

Een Brit met een indiaase baby!
IK BEN VAN INDIAASE ORIGIN!
het kan niet erger!

Ik en Sam, en als wij samen een kindje zouden hebben later dan zou dat zo'n caramel kindje zijn!!!!
Ik moest de hele reis zo aan hem denken.
wetend dat ik zo direct boven zijn land zou vliegen.

"Sammy, hier kom ik met een parachutte!!!
Val ik in je armen en komt alles weer goed toch?"

Weer een zorg erbij; Mijn lieve Oma gaat warschijnlijk haar leven beeindigen.
Toen mijn vader dat vertelde dacht ik: nee niet ook nog dat.
Eerst gaat mijn Sam, Sammy bij me weg en nu mijn lieve Oma.
Ik stond hier in boulder, Colorado in het midden van de CU campus en moest zo huilen.

Waarom komt dat er nou ook eens bij?
Mijn broertje ook al in tranen aan de telefoon. Omdat zijn oma zo ziek is er ik er niet ben.
Ik ben naar het reisbureau gestormt en heb halfoverkop een ticket naar huis gekocht. Voor een paar dagen.
Ik voelde me daarna wat rustigen, maar ik moest ook weer heel erg aan Sam denken. Van die rare gedachten als; misschien weet sam wel dat dit gebeurd en staat hij me op het vliegveld op te wachten zodat we dan samen naar Oma kunnen.